"Dziewczyna ognia i cierni" - Rae Carson

źródło: www.matras.pl

Tytuł: Dziewczyna ognia i cierni
Tytuł oryginalny: A Girl of Fire and Thorns
Autor: Rae Carson
Ilość stron: 416
Wydawnictwo: Albatros
Wydanie polskie: 2015
Wydanie oryginalne: 2011
Ocena: 9/10

Opis książki: (źródło: www.matras.pl)

Raz na cztery pokolenia jedna osoba zostaje wybrana. Otrzymuje Boski Kamień, a wraz z nim – wielkie zadanie.

Sama musi jednak odkryć jakie. I udowodnić, że jest godna boskiego daru.

Elisa została wybrana.

Nie wie dlaczego. Jest tą gorszą z dwóch księżniczek. Tą, która nigdy nie dokonała niczego godnego uwagi. I nie wyobraża sobie, że w ogóle by mogła.

W dniu swoich szesnastych urodzin zostaje oddana za żonę obcemu mężczyźnie. Wyjeżdża z rodzinnego kraju i nagle wychodzi na jaw, że ma wielu wrogów, którzy wiedzą o niej wszystko.

Ona nie wie nic.

Musi znaleźć w sobie siłę, aby spełnić proroctwa o wielkości.

Jeśli jej się nie uda – zginie młodo.

Jak większość wybrańców.

Nikt nie lubi czuć się gorszym. Poniżanym, wyśmiewanym, brzydszym, bardziej otyłym czy mniej mądrym, a nawet biedniejszym. Świadomość, że inni czują się od nas o wiele lepsi, ba!, nawet to okazują potrafi zranić do żywego, a po pewnym czasie sami zaczynamy myśleć o sobie w taki sposób, w jaki oni nas oceniają. Przestają się liczyć słowa najbliższych, którym powinniśmy wierzyć najbardziej, a przyjaciele tracą dla nas prawdziwe znaczenie. Zapadamy się, powoli, powoli, w głęboki dół. Głęboki dół niskiej samooceny, z którego nie da się wydostać tak szybko.
Do lektury "Dziewczyny ognia i cierni" podeszłam z niemałą sceptycznością, zdobytą po przeczytaniu kilkunastu negatywnych recenzji na jej temat, ale też z ogromną ciekawością. Mimo, że pomysł z obdarowaną przez Boga magicznym klejnotem dziewczyną wydał mi się bardzo oklepany i schematyczny, było w nim coś, co nie pozwalało mi myśleć o tej powieści negatywnie, wręcz przeciwnie, im bardziej zagłębiałam się w lekturę, tym poprzeczka rosła i rosła. Negatywne emocje mieszały się z pozytywnymi, schematy z oryginalnymi pomysłami, można by powiedzieć, że ta powieść to istna karuzela, pod jakim względem nie patrzeć.
Styl, którym posługuje się pani Carson nie jest może najlżejszy, ale doskonale odwzorowuje temat, w jakim obraca się fabuła - szlachta więc nie używa kolokwializmów, które im nie przystoi używać, a mieszkańcy pustyni nie błyskają zbyt elokwentnymi wypowiedziami. Niestety, jednym z minusów (przynajmniej dla mnie) było odrobinę zbyt dużo opisów przyrody i krajobrazów, a także odczuć głównej bohaterki. Jak wiecie, jestem miłośniczką akcji, aczkolwiek osobie, która jest zakochana w długich, bogatych opisach na pewno nie będzie to przeszkadzać, wręcz przeciwnie, spodoba się jeszcze bardziej. Kiedy główna bohaterka ukrywa się np. przed burzą piaskową w ciasnym namiocie i wstrzymuje oddech, by nie marnować powietrza sama czułam się przytłoczona zwałami piasku, które przysypują mnie, tworząc jednocześnie więzienie i wspaniałą kryjówkę. Opisy zdarzeń są bardzo realistyczne i nie posiadają zbędnych informacji, które mogłyby po prostu zanudzić spragnionego akcji czytelnika.
Lucero-Elise de Riqueza, czyli nasza główna bohaterka na pewno nie należy do osób idealnych. Jest otyła (!), mało elokwentna i nie dość inteligentna jak na księżniczkę Orovalle, a już na pewno gorsza od swojej perfekcyjnej w każdym calu siostry Alodii. Czytając recenzje tej książki, często spotykałam się ze stwierdzeniem, że Elisa wydawała się czytelnikom bardzo irytująca, jednak ja ją polubiłam praktycznie od pierwszego wejrzenia. Była bardzo pozytywną dziewczyną o dużym poczuciu humoru, a choć jej waga pozostawiała wiele do życzenia, nie przeszkadzało mi to, a wręcz przeciwnie, dodawało smaczku powieści. Ogólnie mogę powiedzieć, że polubiłam wszystkie postacie - Ximenę, nianię Elisy, a także króla Alejandra, męża głównej bohaterki. Nawet hrabianka Arina wzbudziła u mnie lekkie współczucie, szczególnie na końcu, ale nie będę spoilerować.
Podsumowując, książka bardzo mi się spodobała, mimo tego, że nie była nie wiadomo jak oryginalna i nie należała do tych, którymi zachwycają się wszyscy. Bohaterowie przypadli mi do gustu, język, którym była napisana czytało mi się z łatwością, a historia wciągała... czego chcieć więcej? Mam nadzieję, że ta recenzja, pisana pod wpływem emocji, nie była zbyt chaotyczna, a Wy sięgniecie po tę książkę jak najszybciej <3

Patty