"Malfetto. Mroczne piętno" - Marie Lu

źródło: www.matras.pl

Tytuł: "Malfetto. Mroczne piętno"
Tytuł oryginalny: "The Young Elites"
Autor: Marie Lu
Ilość stron: 380
Wydawnictwo: Zielona Sowa
Wydanie polskie: 2015
Wydanie oryginalne: 2014
Ocena: 4/10

Opis książki: (źródło: www.matras.pl)

Opowieść toczy się w alternatywnej wersji renesansowych Włoch. Przez Europę przechodzi zaraza. Nieliczni chorzy, którzy przeżyli, okazują się być posiadaczami nadnaturalnych mocy. Główna bohaterka, Adelina, to młoda dziewczyna, której sercem zawładnęła ciemność. Przeżyła ona epidemię zarazy, która zostawiła na niej swoje piętno. Okrutny ojciec uważa, że jest ona malfetto - odmieńcem, który niszczy dobre imię rodu i stoi na drodze do bogactwa. Jednak, jak głoszą pogłoski, niektórzy z ocalonych z zarazy mają nie tylko blizny, ale również tajemnicze i potężne dary. Choć ich podobieństwo pozostaje niewyjaśnione, zaczynają być określani jednym mianem - Malfetto.

     Malfetto. Słowo, które u bardzo wielu wzbudza przerażenie, u innych pogardę, a u niektórych po prostu wstyd, wstyd za zbezczeszczenie dobrego imienia rodu, za stawanie na drodze do wielkiego bogactwa. Za bezużyteczność, brzydotę i nikczemność. Z takim przeświadczeniem musi żyć główna bohaterka tej powieści, czyli Adelina Amouteru, naznaczona przez okrutną zarazę malfetto. Od śmierci matki żyje wraz z kochającą siostrą i okrutnym ojcem, wiecznie porównywana do Violetty i poniżana za swoją inność. Ale kiedy odkrywa, że choroba napiętnowała ją w inny sposób niż tylko ubliżając wyglądowi, jej życie wywróciło się do góry nogami, zmuszając ją do prowadzenia zupełnie innego życia niż dotychczas.

       Jeśli czytacie mojego bloga już od dłuższego czasu, dobrze wiecie, że trylogia "Legenda" autorstwa Marie Lu nie raz złapała mnie za serce, przyczyniając się tym samym do stałego zamieszkania na liście moich ulubionych książek. A że jestem typem osoby, która wszystkim odrobinę za bardzo się przejmuje i entuzjazmuje, miałam naprawdę ogromne wymagania co do tej powieści, spodziewałam się nie wiadomo jak wielkiego zaskoczenia i... cóż, zawiodłam się.  Dlatego po pierwszym rozdziale rozczarowałam się tak bardzo, że aż zabolało. A im dalej zagłębiałam się w lekturze, tym mniejszą ochotę miałam na dalsze czytanie.

       Spytacie się teraz, co mi się w niej najbardziej nie podobało, co sprawiło, że mam ochotę wyrzucić tę książkę przez okno, spalić i podeptać, mimo, że bardzo szanuję słowo pisane. Otóż, przede wszystkim, słaby świat wykreowany przez panią Lu. W ciągu długich czterystu stron powieści nie dowiedziałam się prawie nic o Kennetrze, krainie, w której żyje główna bohaterka, o jej zwyczajach, historii... nic. Wszystko toczyło się jedynie wokół Mrocznych Piętn (?), malfetto i szkoleniu Adeliny, co potwornie mnie nudziło, a nie wnosiło praktycznie nic do fabuły. Aczkolwiek bardzo podobały mi się wspomnienia i sny głównej bohaterki, które doskonale ukazywały jej trudne dzieciństwo, kłótnie z ojcem i, przede wszystkim, jego surowość i bezwzględność, wpajana jej od najmłodszych lat. 

        Bohaterowie również bardzo mnie zawiedli. Adelina, którą od początku miałam za silną, okrutną dziewczynę, okazała się tak naprawdę nudna, nijaka i łatwa do zastraszenia... po prostu schematyczna i przewidywalna na każdym kroku. Czasami miałam ochotę rzucić książką o ścianę ze względu na jej notoryczną głupotę, która ukazywała się praktycznie cały czas. Tak samo Enzo, wielki, tajemniczy Enzo, którego pod koniec powieści miałam tak serdecznie dość, że gdybym mogła, całkowicie wyrzuciłabym go z fabuły. Jedyną postacią, jaką w ogóle starałam się znosić, była Gwiezdna Złodziejka, czyli szlachcianka Gemma Salvatore. Wydawała się całkiem normalna w stosunku do innych, schematycznych postaci, i gdybym mogła wymienić plusy tej książki, właśnie ona była jednym z nich. 

          Myślę, że już czas, abym podsumowała wrażenia po przeczytaniu "Malfetto...". Moje odczucia w stosunku do tej książki bardzo się wahały - z jednej strony miałam jej dać co najmniej osiem punktów, a zaraz potem moja ocena spadała gwałtownie do poziomu ledwo pięciu. Czasami miałam naprawdę dość tej książki, mimo, że jej przeczytanie zajęło mi około trzech godzin. Musiałam bardzo się przemęczyć, by w końcu dotrzeć do ostatniej strony, a gdy już to zrobiłam, stwierdziłam, że nigdy, przenigdy nie sięgnę po kontynuację. Ta powieść pani Lu to była po prostu jedna, wielka pomyłka, w porównaniu do cudownej "Legendy" aż słabo mi się robi, widząc, co ta autorka zrobiła z całkiem dobrym pomysłem na powieść. Mam nadzieję, że jeśli kiedykolwiek zabierze się za pisanie jakiejś innej serii, to nie zepsuje jej tak, jak tej. Nie polecam, nie polecam, ale jeśli chcecie się sami przekonać, to owszem, możecie przeczytać. Powodzenia wszystkim, którzy się za to zabiorą.

Patty