"Pod kloszem" - Meg Wolitzer

źródło: www.swiatksiazki.pl

Tytuł: Pod kloszem
Tytuł oryginalny: Belzhar
Autor: Meg Wolitzer
Ilość stron: 300
Wydawnictwo: Bukowy Las
Wydanie polskie:
Wydanie oryginalne:
Ocena: 7/10

Gdyby życie było sprawiedliwe... to pytanie wciąż zadaje sobie Jamaica Gallahue, która po tragicznej śmierci swojego chłopaka nie potrafi myśleć o niczym innym, tylko o rzeczach z nim związanych. Właśnie to jest głównym powodem, dlaczego dziewczyna trafia do Wooden Barn, szkoły dla "osób nadwrażliwych" i zostaje wpisana na zajęcia dla wybranych osób, "specjalne zagadnienia z języka angielskiego" poświęconych wyłącznie twórczości zmarłej przed wieloma laty pisarki, Sylvii Plath. Czy Jam znajdzie w ośrodku prawdziwą przyjaźń i odpowiedzi na postawione przed nią pytania? Kim okaże się tajemnicza nauczycielka i na czym będą polegały jej lekcje? I co to jest Belzhar...

     Przyznam się z bólem serca, że ostatnimi czasy w najmniejszym stopniu  nie miałam ochoty na czytanie typowych młodzieżówek, do jakich należy "Pod kloszem" - przechadzając się pomiędzy zakurzonymi, bibliotecznymi półkami łudziłam się znaleźć jakąś dobrą fantastykę czy kontynuację lubianych przeze mnie serii, a może książkę z zupełnie innego gatunku, która przyciągnie mój wzrok, ale na pewno nic typu young adult, czego szczerze nie znoszę. Lecz kiedy ujrzałam jej cienki, szary, wtapiający się w kilkanaście podobnych na półce grzbiecik, coś mnie tknęło i wzięłam powieść pani Wolitzer do ręki, pozwalając moim postanowieniom "nigdy nie wrócę do takich książek" odpłynąć w siną dal.
     Styl pisania tej autorki jest według mnie bardzo lekki, prosty i przyjemny w lekturze, także przez powieść przebrnęłam bez żadnych problemów w łącznie trzy godziny. Uważam, że mała objętość tej książki jest jej kolejnym plusem - Wolitzer zdołała umieścić w nim wszystko, co powinno się znaleźć, nie pozostawiając luk fabularnych i niewyjaśnionych zdarzeń, ale na szczęście obyło się bez zbędnego przeciągania fabuły, którego szczerze nie cierpię. Także opisów było w "Pod kloszem" niewiele, co jakiś czas przywoływała jakieś wspomnienie czy głębsze refleksje głównej bohaterki, ale i tego było raczej mało, jak na trzysta stron historii.
     Szczerze przyznam, że opowieść przedstawiona w tej książce bardzo mile mnie zaskoczyła - nie ukrywam, że oczekiwałam czegoś zupełnie innego, niż dostałam. Nie sądziłam, że autorka będzie w stanie rozwinąć oklepany temat bolesnej straty kogoś ważnego w tak oryginalny sposób, że kompletnie się nie spodziewałam, co stanie się na następnej stronie i z niecierpliwością tego wyczekiwałam, jak już dawno w żadnej książce. Także stworzenie grupy do "specjalnych zagadnień z języka angielskiego" uważam za pomysłowe posunięcie, ponieważ owiane tajemnicą lekcje, na które dostają się tylko wybrani, natychmiast zwróciły moją uwagę i nie mogłam się doczekać, kiedy dowiem się, o co z nimi chodzi. Bardzo spodobało mi się to, że autorka wykorzystała realia - Sylvia Plath i jej wiersze, książki naprawdę istnieją, a nie zostały wymyślone na potrzeby powieści. Wpisując jej nazwisko w popularnym serwisie Wikipedia, znalazłam ciekawą informację, że urodziła się ona w Jamaica Plain, czyli w dzisiejszej dzielnicy Bostonu (Jamaica to prawdziwe imię głównej bohaterki).
   Jeśli już mam mówić o bohaterach, myślę, że zacznę od tych najbarwniejszych, czyli uczestnikach "specjalnych zagadnień..." prowadzonych przez panią Quennell. Jam była dla mnie kompletną zagadką - w ciągu wielu rozdziałów nie dowiedziałam się o niej za dużo, wręcz przeciwnie, jedyną informacją, jaką zdobyłam, był powód śmierci jej chłopaka i cała historia przed pojawieniem się w ośrodku terapeutycznym Wooden Barn. Wiedziałam, że miała przyjaciółkę Hannah, opiekuńczych rodziców, młodszego brata Leo, ale o jej głębszej osobowości autorka w ogóle nie wspomniała. Bardzo polubiłam za to Griffina, Casey, Sierrę i Marca, czyli pozostałą czwórkę uczniów pani Q. Każdy z nich miał osobną historię, dla której zapisał się do ośrodka i każda z nich była bardzo interesująca. Myślę, że autorka spędziła naprawdę wiele czasu, wymyślając ich opowieści.          
   Reasumując, książka okazała się interesująca, ale na dobrą sprawę nie wnioska nic do mojego życia. Była wdzięczną lekturą na kilka godzin, ale wątpię, by zagościła w moim sercu na dłużej.

ZAPRASZAM TEŻ DO LEKTURY I KOMENTOWANIA POPRZEDNIEJ RECENZJI, "LEKU NA ŚMIERĆ" AUTORSTWA JAMESA DASHNERA!