"Delirium" - Lauren Oliver

 źródło: www.matras.pl

Tytuł: Delirium
Tytuł oryginalny: Delirium
Autor: Lauren Oliver
Ilość stron: 360
Wydawnictwo: Otwarte (Moondrive)
Wydanie polskie: 2012
Wydanie oryginalne: 2011
Ocena: 9/10

Opis książki: (źródło: www.matras.pl)
Dawniej wierzono, że miłość jest najważniejszą rzeczą w życiu.
W imię miłości ludzie byli w stanie zrobić wszystko, kłamać, a nawet zabić.
Potem wynaleziono lekarstwo na miłość.
Czy gdyby miłość była chorobą, chciałbyś się wyleczyć?

"Ten, kto skacze do nieba, może upaść, to prawda. Ale może też poszybować w górę."

      "Delirium"... W miejscu tych trzech kropek starałam się znaleźć słowa, które najbardziej pasowałyby mi do opisania tej powieści, nie przesładzając ani nie wyszukując na siłę elokwentnych wyrażeń, by zabrzmieć jak "inteligentny czytelnik". Ale czy w przypadku tak wzruszającej i refleksyjnej powieści można mówić o przesładzaniu? Na to pytanie musicie odpowiedzieć sobie sami, moi drodzy.

       Lena Haloway żyje w świecie, gdzie miłość została uznana za śmiertelnie niebezpieczną chorobę, [amor deliria nervosa], a przeciwnicy tej idei - groźnymi sympatykami, których trzeba eliminować. Po ukończeniu osiemnastu lat młodzi ludzie zostają poddani działaniu remedium, leku uwalniającego na resztę życia od bólu i cierpienia, wypruwającego z emocji takich jak współczucie czy tęsknota, Już na samym początku nasuwało mi się pewne pytanie: czy gdybym znalazła się w podobnej sytuacji, poddałabym się rządowi, a może wręcz przeciwnie? Czy według mnie, prawdziwej mnie, życie bez miłości byłoby lepsze? Czy, nawiązując do sentencji wydrukowanej na okładce, chciałabym się z niej wyleczyć? 

          Styl pisania autorki jest... pełen wiarygodnych opisów. Przeżyć. Uczuć. Emocji. Akcji. Bogatego słownictwa. Praktycznie wszystkiego, co możecie sobie wyobrazić, ale zmieszanego w idealny sposób, który nie pozwala oderwać się od kart książki, zanim nie dotrzemy do końca. Nigdy wcześniej opisy nie spodobały mi się tak bardzo, jak tutaj, wiecie przecież, że nie jestem ich zwolenniczką.

         Przejdźmy może do największego atutu tej powieści, czyli bohaterów. Wydawali mi się tak realistyczni, że równie dobrze mogłabym się z nimi minąć na ulicy, a nie zwróciłabym uwagi na ich odmienność. Pierwszy raz żaden z nich mnie nie irytował, wręcz przeciwnie, pokochałam ich wszystkich od pierwszego wejrzenia. Brak mi słów, by wszystkich opisywać, ale musicie mi uwierzyć, że nie mam im nic do zarzucenia.

        Książkę polecam wszystkim miłośnikom dystopii, a może po prostu wszystkim, którzy kiedykolwiek się zastanawiali nad jej kupnem. Warto poświęcić kilka wieczorów, by zagłębić się w refleksyjną historię Leny, a potem zatopić się w lekturze następnej części, "Pandemonium". Niestety, po przeczytaniu "Delirium" nie da się wytrzymać bez kontynuacji.

Na samym końcu mam dla Was pewną informację: otóż na moim blogu, na lewym pasku, od niedawna znajduje się ankieta, w której możecie wybrać następną recenzję jaką mam dodać. Bardzo proszę Was o głosy!

Patty