"Miasto popiołów" - Cassandra Clare

źródło: pl.dary-aniola.wikia.com

Tytuł: Miasto popiołów
Tytuł oryginalny: City of Ashes
Autor: Cassandra Clare
Ilość stron: 446
Wydawnictwo: MAG
Wydanie polskie:
Wydanie oryginalne:
Ocena: 9/10

Szesnastoletnia Clary Fray jest z pozoru normalną dziewczyną - oprócz tego, że do jej codziennych zajęć należy zabijanie demonów, a spotykanie wampirów, wilkołaków, faerie czy czarowników nie robi na niej większego wrażenia. Dodajmy do tego jeszcze to, że jej największy wróg, okrutny Valentine Morgenstern, usiłuje zgromadzić armię demonów, by zawładnąć światem i pokonać Nocnych Łowców. Co w tej sytuacji zrobi Clary?

     Mieliście kiedyś takie wrażenie, gdy trzymaliście którąś ze swoich ulubionych książek - natłok emocji, wspomnień, mieszanka miłości, którą darzycie ukochanych bohaterów i namacalnej  nienawiści do antagonistów? Prawie wyczuwalną aurę podekscytowania, co stanie się w następnym rozdziale, smutku, kiedy ktoś przez nas lubiany ginie i wściekłości, kiedy autor zakończy książkę w najmniej spodziewanym momencie. Znacie to uczucie? Dobrze, przejdźmy dalej. 

    Mieliście kiedyś takie wrażenie, gdy trzymaliście którąś ze swoich znienawidzonych książek - bijące od niej negatywne odczucia, nudę, wściekłość, monotonne odliczanie kartek do końca i nieopisane szczęście, kiedy w końcu przekroczymy pułap tych kilkuset stron i dotrzemy do ostatniej. Odrzucenie jej na sam koniec półki, napisanie recenzji, która wytknęła wszystkie jej najgorsze błędy i zapomnienie o niej na wieki. Kojarzycie? Tak myślałam. Teraz połączmy te dwa odczucia w całość. Zastanawiacie się, co z tego wszystkiego wyjdzie? "Miasto popiołów" pani Cassandry Clare.

    Po tę książkę sięgnęłam zupełnie przypadkiem - szukając czegoś do przeczytania, natknęłam się na nią w mojej miejskiej bibliotece, patrzącą na mnie ogromnymi, białymi literami okładki i wręcz błagającą, bym wypożyczyła właśnie ją. Długo zastanawiałam się, czy naprawdę mam ochotę sięgać po kontynuację "Miasta kości", które, wbrew moim oczekiwaniom, nie porwało mnie w swój świat i jakoś szczególnie nie tęskniłam, by powrócić w świat Nocnych Łowców. Owszem, powieść nie okazała się najgorsza, ale po tylu pozytywnych opiniach spodziewałam się naprawdę o wiele więcej, niż pani Clare była w stanie mi dać. Lecz, jak widzicie, uległam tym wszystkim recenzjom i w końcu mam za sobą drugą część bestsellerowych "Darów Anioła". Ale czy było warto?

    Styl pani Clare za wiele się nie zmienił w stosunku do poprzednich części - bohaterowie nadal byli  zabawnie sarkastyczni, akcji nie brakowało, a słownictwo używane przez autorkę okazało się całkiem przystępne, jak na powieść typu urban fantasy. W ciągu tych czterystu czterdziestu stron Cassandra zdołała mnie wiele razy zszokować, wiele razy sprawić, że się uśmiechnęłam i jeszcze więcej, bym otworzyła usta ze zdumienia i wyszeptała drżącym głosem "Jak mogłaś, przecież to niemożliwe, nierealne, jak, po co, dlaczego, wytłumacz mi to!". Mimo, że do książki podeszłam raczej sceptycznie, nie nastawiona na nic lepszego niż dało mi "Miasto kości" to jednak historia, jaką dostałam ukrytą na kartach tej powieści zaskoczyła mnie bardziej niż cokolwiek innego. Choć pomysł dla osoby, która książki nie czytała może wydawać się nieco schematyczny i przewidywalny, tak naprawdę ma w sobie ogromnie dużo smaczków, które nie pozwalają zapisać tej książki do grona tych, których zakończenie można wywnioskować po pierwszej stronie. 

    Bohaterowie, wbrew mym obawom, nie pogorszyli się, wręcz przeciwnie - ich zachowanie wydawało mi się bardzo naturalne, tak jakbym w każdej chwili mogła spotkać ich na ulicy i nawet nie zauważyć, że pochodzą z innego świata niż ja. Clary, mimo trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła, nie marnowała czasu na użalanie się nad sobą i była bardzo ciekawą postacią, którą polubiłam od pierwszych stron. Jace'a pokochałam już w poprzednim tomie, jego humor, odzywki i nieustanny sarkazm nie raz sprawiał, że na mojej twarzy pojawiał się uśmiech. Kolejny plus dla pani Clare muszę przyznać za bardzo dobre wykreowanie postaci pobocznych - Isabelle, Alec, Magnus, a nawet Maryse Lightwood nie zostali kompletnie pozostawieni własnemu losowi, ale autorka poświęciła trochę uwagi właśnie im. 

     Podsumowując, polecam tę książkę wszystkim, którzy są zainteresowani bardzo dobrą powieścią urban fantasy, którym jeszcze nie znudziły się wampiry, wilkołaki, faerie i czarownicy, albo wręcz przeciwnie - chcą poznać ich na nowo. Jeśli nie podobało Wam się "Miasto kości" - czytajcie. Jeśli zachwyciło Was "Miasto kości" - również czytajcie! Mam nadzieję, że ta książka wyda Wam się równie wspaniała, jak mi.