"Powiedz wilkom, że jestem w domu" - Carol Rifka Brunt

źródło: www.matras.pl

Tytuł: Powiedz wilkom, że jestem w domu
Tytuł oryginalny: Tell The Wolves I'm Home
Autor: Carol Rifka Brunt
Ilość stron: 400
Wydawnictwo: Foksal/YA!
Wydanie polskie: 2015
Wydanie oryginalne: 2012
Ocena: 3/10

Opis: 

Czternastoletnia June Elbus jest, z pozoru, specyficzną dziewczyną. Uwielbia czasy średniowieczne, nie ma żadnych przyjaciół, często spaceruje samotnie po ciemnym lesie i nigdzie nie rusza się bez jasnobeżowych botków, które dostała kilka lat temu od ukochanego wujka Finna. Jednak kiedy on umiera, dziewczynka coraz częściej natyka się na tajemniczego, chudego mężczyznę, który usilnie próbuje nawiązać z nią kontakt w sprawie Finna. Wkrótce June dowiaduje się, że nie była jedyną bliską mu osobą, a historia opowiedziana przez Toby'ego może okazać się całkiem interesująca... 

     Trzeba przyznać, że od naprawdę długiego czasu chciałam zabrać się za coś bardziej "młodzieżowego" by na chwilę odpocząć od natłoku fantastyki, jaki na siebie rzuciłam. Szukałam czegoś, co będzie lekkie, przyjemne, niosące za sobą jakieś przesłanie i jednocześnie powoli wprowadzi mnie w inny świat, jaki usilnie chciałam poznać. Dużo, ale to bardzo dużo czasu spędziłam, przeglądając blogi, biblioteczny katalog i przeróżne dyskonty książkowe, aż natknęłam się na "Powiedz wilkom, że jestem w domu", czyli powieść o czternastolatce, która bardzo przeżywa stratę ukochanego wuja. Nie spodziewałam się fajerwerków, tylko mądrej, ciekawej książki, która może nie zawita na mojej top-liście ulubieńców, ale wniesie coś do mojego życia. Wynudziłam się potwornie. Nigdy więcej do tego nie wrócę.

          Styl pisania autorki doprowadzał mnie do białej gorączki. Pełen zbędnych opisów, przemyśleń, niepotrzebnych ozdobników... po prostu okropny. Myśli, jakie miewała June, wydawały mi się trochę zbyt dojrzałe, jak na czternasto-piętnastolatkę, jaką była - cała powieść przypominała bardziej  książkę filozoficzną, niż młodzieżową czy obyczajową. Pani Brunt wprowadziła do fabuły stanowczo za dużo wspomnień dziewczyny, które miały przybliżyć czytelnikowi tok myślenia June, a w rzeczywistości wyszło jak wyszło, po prostu się wynudziłam i z niecierpliwością odliczałam kartki do końca. Kolejną rzeczą, na którą chciałabym zwrócić uwagę jest zbytnie przywiązanie głównej bohaterki do wujka - odwiedzała go tylko raz na kilka tygodni, w dodatku krótko i nie porozumiewała się z nim w żaden inny sposób, a jej ból po jego stracie można by porównać do straty naprawdę bliskiej osoby, z którą spędza się naprawdę wiele czasu. Wiem, że każdy przeżywa coś takiego na inny sposób, ale według mnie autorka delikatnie przesadziła, ukazując ich relacje w tak przekolorowanym stylu. Tak samo sytuacja z Tobym, czyli tajemniczym mężczyzną, przyjacielem Finna i osobą, która usilnie chciała z June na jego temat porozmawiać. Zdziwiło mnie to, że mimo wcześniejszych uprzedzeń do niego, dziewczyna zaczęła traktować go jak najlepszego przyjaciela dosłownie po tygodniu, dwóch, a jej uprzednie myśli zostały kompletnie unieważnione, jakby w ogóle ich nie było. Według mnie ich przyjaźń mogłaby trwać, tylko rozwijałaby się bardzo, bardzo powoli, a nie w przeciągu naprawdę krótkiego okresu.

        Jedyną rzeczą, która mi się w niej spodobała, była rywalizacja ze starszą o dwa lata siostrą, czyli Gretą. June nierzadko wspominała, że ich relacje w przeszłości były bardzo przyjazne, przywiązały się do siebie, ale po pewnym czasie Greta oddaliła się od siostry, uważając ją po prostu za dziwną osobę. Kiedy obserwowałam, jak dziewczyny kłócą się czy wyzywają nawzajem, aż mi się serce krajało, ponieważ wystarczyłoby kilka słów, aby ich przyjaźń powróciła na nowo, a żadna z nich nie była w stanie się przełamać. 

   Bohaterowie byli... sztuczni. Płascy. Bezosobowi. Bezuczuciowi. Znalazłoby się wiele przymiotników, by ich opisać, ale te pasują najbardziej, by opisać ich takimi, jacy są naprawdę. Wujek Finn, Toby, a nawet June - nikt nie przypadł mi do gustu, a ich głupota czasami sprawiała, że miałam ochotę odłożyć tę książkę na bok i nierzadko tak właśnie robiłam. 

       Podsumowując, książka nie spodobała mi się i cieszę się, że mam już ją za sobą. Nie polecam, chyba, że ktoś chce sam spróbować, czy historia June go porwie, czy wręcz przeciwnie. Jeśli chodzi o mnie, skutecznie zraziłam się do typowych młodzieżówek  i nie wiem, czy prędko do nich powrócę.

Pozdrawiam i zapraszam do czytania mojej poprzedniej recenzji, czyli "Dziewczyny ognia i cierni" autorstwa Rae Carson!

Patty