"Gwiazd naszych wina" - John Green

Hazel Grace Lancaster od kilku lat choruje na raka tarczycy. Dziewczyna jest przekonana, że nie pozostało jej wiele czasu, a nawet jej wyproszone przez lekarzy i silne leki życie jest efektem ubocznym umierania - dnie spędza na oglądaniu powtórek maratonów America's Next Top Model, czytaniu w kółko tej samej książki i chodzeniu na grupę wsparcia. Właśnie na niej pewnego dnia Hazel poznaje Augustusa Watersa, chłopaka, którego kilka lat temu kostniakomięsak pozostawił z protezą prawej nogi i sarkastycznym podejściem do życia. I dopiero wtedy jej życie nabiera rozpędu... niczym rollercoaster, który nieustannie pędzi w górę. 

John Green. 
19 razy Katherine, którego przełknąć nie mogłam.
Papierowe miasta, z pozoru dobre, lecz po upływie kilku miesięcy pozostawiające po sobie  nieznanego pochodzenia niesmak.
Will Grayson, Will Grayson, porzucony po kilkunastu stronach nieudolnej próby wciągnięcia się w jeszcze bardziej nieudolnie wymyślaną fabułę.
I Gwiazd naszych wina - książka, po której miałam płakać, drzeć się wniebogłosy, wyrywać sobie włosy z głowy i dosłownie zapominać języka w gębie, kiedy przyjdzie do wykrztuszenia na jej temat choćby pięciu składnych słów. Gwiazd naszych wina, które wstrząsnęło wieloma na tyle, że hurtem zdobywało nagrody przyznawane przez rozochoconych na więcej Greenowskiej fikcji czytelników.
Gwiazd naszych wina, które w moim odczuciu jest... bardzo średnie. 
Czuję, że powinnam z góry to zaznaczyć - ciężko czyta się i do tego czerpie przyjemność z lektury książki, której zakończenie i w zasadzie wszystkie zwroty akcji zna się od dobrych paru lat. Przyznajmy się, czy nałogowo przebywając w Internecie, w dodatku w społeczności czysto książkowej (i czasami przy tym wyjątkowo okrutnej) da się wystrzec spoilerów tych wyjątkowo poczytnych książek? Może niektórym się to udało. Mnie w każdym razie zwieńczenie wyciskacza łez znanego inaczej jako Gwiazd naszych wina krótko pozostało niewiadome i interesujące, a nawet po jego poznaniu nie czułam wyjątkowego pociągu by zagłębić się w historię.
Także można uznać, że przeprowadziłam pewien eksperyment - czy po odjęciu momentu, w którym wszyscy czytelnicy wypłakują sobie oczy, rzucają książką o ścianę i od razu zabierają się do pisania dziesięciogwiazdkowej recenzji fenomen Greena nadal pozostaje... fenomenem? 
Cieszę się, że autor poruszył tak ważny temat, jakimi są nieuleczalne choroby, szczególnie wśród nastolatków. Uważam, że takie książki są potrzebne, o ile twórca ugryzie je od dobrej strony, nie ignorując ani też nie przesadzając z głównym wątkiem - tyle że w przypadku Greena od samego początku czułam pewien niewyjaśniony niedosyt. Czy tylko ja nie przepadam za momentami, kiedy temat choroby tak naprawdę traktowany jest po macoszemu, bardziej żartobliwie niż realistycznie? Właśnie, chyba nie jestem jedyna. A brnąc coraz dalej w historię Hazel i Augustusa musiałam się przygotować na to, jak niezrozumiale i po łebkach to wszystko zostanie nam wytłumaczone. Czułam się tak, jakby Green pisząc o raku, wiedział o samym przebiegu tyle, ile i ja sama - z przeprowadzonych w pośpiechu lekcji biologii, reklam telewizyjnych i ulotek rozdawanych na ulicy, sugerujących, byśmy badali się częściej. Gdzie jakiś klimat zbliżającego się końca, euforia wyzdrowienia, małe sukcesy osiągane poprzez pokonywanie kolejnych etapów ciężkiej walki? Gdzie? 
Być może ktoś pamięta, jakie zdanie miałam o bohaterach Greena, używając przy tym słowa przelektualizowani. I tutaj, ku mojemu najmniejszemu zdziwieniu, wcale nie było inaczej - i Hazel, i Augustus posługują się słownictwem co najmniej z ubiegłego wieku, używają skomplikowanych metafor i ogólnie nie mają w sobie prawie nic, co wypadałby mieć każdy przeciętny nastolatek. Nie mówię tu ani nie sugeruję, że takich ludzi nie ma albo co gorsza, że jestem do tego typu nastawiona negatywnie, tyle że... ciężko było mi czytać o osobach, z którymi utożsamienie graniczyło prawie z cudem. Naprawdę ciężko. I przypuszczam, że gdyby nie Isaac, przysłowiowy promyczek słońca, którego pokochałam całym sercem, powieść ta dostałaby ode mnie o wiele niższą notę. 
Styl pisania Greena lubię. Jest zabawny, wie, kiedy wprowadzić więcej akcji, a kiedy zwolnić, zaskakuje i opisuje zaistniałe wydarzenia w ciekawy, niespotykany sposób. Może i to nieprawdopodobne, ale jak irytują mnie jego przemądrzali bohaterowie, tak żartobliwy styl pisania uwiódł mnie i myślę, że to właśnie przez niego historia Gwiazd naszych wina jest taka barwna. Autor niesamowicie oddał realia Ameryki, Amsterdamu, uczucia bohaterów i myśli, jakie w gruncie rzeczy każdy ma. I chyba właśnie dlatego chyba najbardziej poważna książka Greena wcale nie była taka zła. 
Polecam, nie polecam... zastanawiam się, czy jest komu, skoro chyba wszyscy żyjący już ją przeczytali. Jednak jeśli lubisz oryginalny humor, warty poruszenia temat i parę ciekawych wydarzeń, dla których jednak dobrze się trochę przemęczyć, to w sumie czemu nie.

Ocena - 7/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl