"Nowicjuszka" - Trudi Canavan

Sonea rozpoczyna naukę magii na Uniwersytecie Gildii, jednak nie spodziewa się, że jej pochodzenie tak znacząco wpłynie na kontakty z nowicjuszami - już na samym początku inicjacji kilkoro z nich wyraża negatywną opinię o jej osobie, a nawet otwarcie znieważa w obecności innych magów. Mimo że dziewczyna stara się najbardziej skupiać na nauce i obronie przed swoimi coraz bardziej natarczywymi prześladowcami, tajemnica odkryta przez nią i Administratora Lorlena nie daje jej spokoju - czy Gildia nadal jest miejscem, w którym można odnaleźć spokój? Jak radzić sobie w sytuacji, gdy wiesz, że znajdujesz się w ciągłym niebezpieczeństwie!


Nowicjuszka opowiada nam historię niezwykłą. 
Znacie to uczucie, kiedy zakochujecie się w książce wiedząc, że wcale nie jest idealna? Kiedy widzicie jej błędy, wytykacie je palcem i czujecie się poirytowani posunięciami autorki, a jednocześnie tracicie w niej część siebie? Kojarzycie moment, w którym kończycie przygodę z powieścią i w tym samym czasie zdajecie sobie sprawę, jak wiele w Waszym życiu zmieniła? 
Jeżeli tak, muszę przyznać, że nareszcie przyszła chwila, bym dołączyła do Waszego grona.
Jeżeli nie, przeczytajcie Trylogię Czarnego Maga. Zapewniam Was, że niejednokrotnie takiego wrażenia doświadczycie.
Zajmujecie się pisaniem recenzji od dłuższego czasu, a może dopiero zaczynacie? Nieważne, jak długo trwa Wasza kariera, tak czy tak z pewnością wiecie jak to jest, gdy nie jesteście w stanie wykrzesać choćby jednego składnego zdania na temat jakiejś pozycji - kojarzycie moment, kiedy wszystkie porównania wypadają blado, górnolotne wyrażenia prezentują się nazbyt przesadnie, a suche fakty za sztywno, nieprofesjonalnie na tle geniuszu opisywanego autora. I właśnie tak się teraz czuję, dzierżąc w ręku kontynuację Trylogii Czarnego Maga i od nowa odczuwając wszystkie targające mną rozszalałe emocje: od obezwładniającego zauroczenia po narastający niepokój, który mimo moich usilnych starań wciąż jeszcze nie opadł, krążąc wokoło i naumyślnie spychając myśli w kierunku ukochanych bohaterów.
Trudi Canavan to niewątpliwie mistrzyni swojego gatunku. Udało jej się podzielić wątki, historie i szczegóły w taki sposób, abyśmy wszystkiego dowiedzieli się nie od razu, ale stopniowo; podnosiła napięcie z każdą chwilą, nie pozwalając nawet na moment sielanki i spokoju ani na jedną myśl, że możemy wreszcie zaczerpnąć tchu (podczas czytania najlepiej wziąć sobie kogoś, kto będzie przypominał nam o oddychaniu!). W Nowicjuszce został wpleciony wątek, na który zawsze patrzę przez pryzmat innych i rzadko naprawdę doceniam - mianowicie, nauka Sonei na Uniwersytecie i jej treningi, aby zostać pełnoprawnym magiem - jednak biorąc pod uwagę rok, w którym została wydana książka ciężko mi ją porównywać do później opublikowanych pozycji. Jednakże będąc właśnie w jego temacie, muszę przyznać, że niezwykle bawiłam się obserwując jak ogromny talent dziewczyny powoli się odkrywa i rozwija, wzbudzając zazdrość swoich rówieśników, podczas gdy Sonea z zimną krwią ignorowała ich i skupiała się jedynie na swojej edukacji. Autorka nie przesładzała, opowiadając nam historię dziewczyny ze slumsów, która trafia pośród wysoko urodzonych nowicjuszy i bardzo doceniam jej chłodne podejście do jej traktowania - choć serce momentami krajało mi się na drobne kawałki, właśnie w tych ciężkich chwilach łatwiej było mi się związać z samą postacią Sonei. 
Jestem pod ogromnym wrażeniem wykreowania bohaterów, którzy chwycili mnie za serce od momentu, kiedy po raz pierwszy się pojawili - w tym tomie spotykamy ich o wiele więcej, a pomimo wielu punktów widzenia żaden z nich nie wygląda na zaniedbanego pod względem charakteru. Każdy z nich posiada wiele wad i zalet, po których niesamowicie łatwo ich rozpoznać i to pokazuje, że nikt nie jest idealny; Canavan nie starała się na siłę kreować postaci idealnych, którzy z pewnością nie wzbudziliby tyle mojej sympatii, co teraz. Może i mam przedziwne upodobania, ale jestem silnie zauroczona Reginem, czyli głównym oprawcą Sonei - poznajemy jego postać przez tyle czasu, że sama czuję ile autorka musiała poświęcić, by stworzyć osobę tak skomplikowaną i złożoną. Jeżeli zaś chodzi o naszą młodą nowicjuszkę, to na szczęście zachowała wszystkie te cechy, które doceniałam w niej podczas lektury pierwszego tomu i mam szczerą nadzieję, że tak pozostanie; ciężko byłoby pożegnać się z tak cudowną bohaterką.
Jednak nie poprzestajmy na samych zachwytach, ponieważ muszę odrobinę ponarzekać na styl pisania autorki - tak jak w poprzednim tomie nie spodobał mi się wstęp do historii Sonei, tak tutaj opowieść Dannyla często mnie nudziła i wręcz zmuszała do pomijania niektórych opisów i fragmentów starodawnych ksiąg. Aczkolwiek nie jest to rzecz, którą jakoś szczególnie neguję - myślę, że wielu z Was historia Ambasadora przypadnie do gustu. 
Słowem podsumowania, naprawdę polecam Wam lekturę całej trylogii - sama jestem w trakcie czytania ostatniego tomu i łzy same cisną się do oczu na myśl, że niedługo przyjdzie czas pożegnania. Mam nadzieję, że Wasza przygoda z nią będzie równie emocjonalna, co moja!

Ocena - 8/10

Zdjęcie pochodzi ze strony empik.com