"Łza" - Lauren Kate

źródło: www.matras.pl

Tytuł: Łza
Tytuł oryginalny: Teardrop
Autor: Lauren Kate
Ilość stron: 416
Wydawnictwo: Galeria Książki
Wydanie polskie: 2013
Wydanie oryginalne: 2013
Ocena: 7/10

Opis książki: (źródło: www.matras.pl)

"Nigdy, przenigdy nie płacz" - tego przed laty nauczyła Eurekę Boudreaux jej mama. Ale teraz nie żyła, za to dziewczyna na każdym kroku natyka się na Andera - wysokiego, bladego, jasnowłosego chłopca, który wydaje się wiedzieć rzeczy, jakich wiedzieć nie ma prawa, i który ostrzega Eurekę, że jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie, i prawie doprowadza ją do łez.

Ander nie zna jednak najmroczniejszej tajemnicy Eureki - od kiedy jej matka zginęła w tajemniczym wypadku, dziewczyna również pragnie umrzeć. Niewiele jej w życiu pozostało, jedynie stary przyjaciel Brooks i dziwny spadek: medalion, list, tajemny kamień i starożytna księga, której nikt nie rozumie. Księga opisuje niepokojącą historię dziewczyny o złamanym sercu, której łzy zatopiły cały kontynent. Eureka wkrótce odkryje, że starożytna opowieść nie jest czystą fantazją i Ander może mówić prawdę, a w jej życiu kryją się mroczniejsze tajemnice, niż się kiedykolwiek spodziewała...

Ludzie płaczą z różnych powodów: ze szczęścia, strachu, złości, smutku, a nawet zazdrości, krótko i długo, obficie albo w małych ilościach. Nie ma na świecie człowieka, który ani razu w swoim życiu nie uroniłby ani jednej łzy - są one częścią nas, nieodłącznym towarzyszem sytuacji, z których nie możemy w żaden inny sposób wybrnąć, przyjacielem i wrogiem. 

Ale wyobraź sobie, że jedna Twoja łza może wywołać lawinę, która zniszczy ludzkość i doprowadzi do wydarzeń, których lepiej uniknąć. Taki los czeka główną bohaterkę książki - Eurekę Boudreaux, której matka od najmłodszych lat wpajała jedno zdanie: "nigdy, przenigdy nie płacz".

     Zaczynając czytać tę książkę, czułam się, jakbym popełniła ogromny błąd, w ogóle po nią sięgając. Historia wydała mi się nudna i oklepana, główna bohaterka irytująca, a świat wykreowany przez autorkę z lekka bezbarwny, nie mówiąc już o strasznie niestałych emocjonalnie innych bohaterach. Postanowiłam jednak dobrnąć do końca, zmotywowana przez bardzo pozytywne recenzje tej książki, jakie przeczytałam na innych blogach. Czy się zawiodłam, trudno powiedzieć. W głębi duszy oczekiwałam czegoś lepszego, ale po zakończeniu jej lektury trochę zdążyłam się zżyć z bohaterami i żałowałam, że minie trochę czasu, zanim znów spotkam się z Anderem i Eureką.

        Pomysł, jaki pani Kate miała na nową powieść dla młodzieży uważam za bardzo oryginalny, ale nie do końca wykorzystany. Wiecie, że uwielbiam mitologię, a każda wstawka o niej w jakiejkolwiek książce natychmiast sprawia, że nie jestem w stanie wystawić gorszej oceny. Historię Selene i Atlasa, jaką Eureka stopniowo odkrywała czytało mi się z prawdziwą przyjemnością i cieszyłam się, że choć na chwilę mogę zatopić się w moich ulubionych klimatach. Wszystko, co opisywała autorka, było jednak robione trochę "na odwal" co koszmarnie mnie irytowało - czasami przydałoby się trochę więcej artystycznego polotu.

        Przejdźmy może do najbardziej burzliwego tematu tej powieści, czyli bohaterów. Wspominałam już o tym, że Eureka bardzo mnie irytowała. Jej zachowanie czasem było bohaterskie, czasem dziecinne, a czasem niezdecydowanie brało górę nad jej wszystkimi emocjami. Jej stosunek do Brooksa tym bardziej doprowadzał mnie do szału - z jednej strony chciała, żeby się pogodzili, a z drugiej kiedy przychodził ją przepraszać, uważała, że nie ma serca mu przebaczyć. Podobało mi się jednak to, że kiedy przychodził czas, stawała się odważna i robiła wszystko, by uratować swoją rodzinę bądź przyjaciół. Niestety, takie momenty zdarzały się strasznie rzadko...

      Na deser jednak zostawiłam sobie postacie, które mnie oczarowały - przede wszystkim Ander. Jego przesadne opanowanie, spokój i ciągła tajemniczość wcale mi nie przeszkadzały, ponieważ tak naprawdę robił wszystko, by ochronić Eurekę przed jej wrogami. Choć na początku, kiedy nie wiedziałam o nim za dużo, trochę mnie denerwował, to potem byłam kompletnie oczarowana. Tak samo z bliźniętami, czyli Williamem i Claire, choć nie przepadam za dziećmi w książkach, ci zawsze rozbawiali mnie praktycznie do łez.

      Podsumowując, książka spodobała mi się, ale potrzebowałam dłuższego czasu, by się do niej przekonać. Przeczytałam ją bardzo szybko, styl pisania autorki i proste słownictwo tylko to ułatwiało i nie żałuję czasu przy niej spędzonego. Serdecznie polecam wszystkim, którzy szukają czegoś lekkiego na wakacje!

Ostatnio troszeńkę zmieniłam wygląd bloga, kolor tła i niektórych czcionek, pogrzebałam w gadżetach i arkuszach CSS - co o tym sądzicie?

Patty