"Zieleń szmaragdu" - Kerstin Gier

źródło: www.empik.com

Tytuł: Zieleń szmaragdu
Tytuł oryginalny: Smaragdgrun
Autor: Kerstin Gier
Ilość stron: 454
Wydawnictwo: Egmont
Wydanie polskie: 2012
Wydanie oryginalne: 2011
Ocena: 9/10

Można by powiedzieć, że Gwendolyn Shepherd jest normalną nastolatką - chodzi na imprezy przebierańców, często spotyka się z najlepszą przyjaciółką Leslie czy nałogowo ogląda filmy, pasjonując się zapamiętywaniem ich obsady i reżyserów. Jednak pewnego dnia okazuje się, że to ona, zamiast kuzynki Charlotty odziedziczyła gen podróży w czasie, tym samym zostając rubinem. Teraz na jej barkach leży wykonanie niezwykle ważnego zadania, a z pomocą przyjdzie jej, jak zwykle, Gideon. Czego Gwen dowie się podczas swoich podróży i czy zaważy to na jej życiu? 

     Wow. To naprawdę jedyne słowo, które przychodzi mi na myśl, jeśli miałabym naprawdę opisywać tę książkę, niesamowite emocje, jakie we mnie wywołała i miłe wspomnienia, jakie po sobie pozostawiła. Aż ciężko mi w to uwierzyć - jeszcze niedawno zaczynałam pierwszy tom, dopiero poznając Gwen i świat, w jaki została mimo woli wprowadzona, a teraz mam za sobą już całą trylogię i praktycznie nigdy nie poznam nowych przygód moich ukochanych bohaterów, nigdy się już z nimi nie spotkam i muszę się pogodzić, że są oni już moją zamierzchłą przeszłością. To dziwne, że moje rozstanie z nimi odbyło się tak lekko - przeczytałam epilog, dotarłam do ostatniego zdania i zamknęłam książkę, bez słowa odkładając ją na półkę. Dopiero teraz, kiedy wreszcie zabrałam się do pisania tej recenzji, dociera do mnie, ile pięknych chwil spędziłam przy lekturze; chwil, których już nie odzyskam.
      Chyba nie muszę rozwodzić się zbytnio nad cudownością stylu pisania pani Gier. Jest on z pozoru zwyczajny, niczym nie wyróżniający się, ale gdy tylko zasiadłam do czytania tej książki, po prostu nie mogłam się oderwać, mimo wszystko chciałam więcej i więcej, nie dopuszczając do siebie faktu, że cała trylogia się już skończyła. Myślę, że fabuła właśnie w tym tomie została najbardziej rozbudowana i wypełniona bardzo wiele znaczącymi szczególikami - praktycznie wszystko, z czym mogliśmy się spotkać w poprzednich częściach tutaj autorka złożyła w całość, aby zaprezentować historię w najlepszym możliwym wydaniu, z jakim mogliśmy się spotkać. Wszystkie zagadki, zadania i przedsięwzięcia, z którymi musiała zmierzyć się Gwen, z pozoru banalne, tutaj nabrały większego znaczenia i czasami naprawdę otwierałam usta ze zdziwienia, nie mogąc uwierzyć, co autorka wymyśliła i tym razem. 
      Myślę, że największym atutem tej powieści są wykreowani przez autorkę bohaterowie - prawdziwi, tak jakbym w każdej chwili mogła minąć ich na ulicy i wcale nie zauważyć, że należą do stowarzyszenia osób podróżujących w czasie. Gwen była jedną z lepszych głównych bohaterek, z jakimi na razie miałam do czynienia, mimo swojej ciężkiej sytuacji, z którą może nie radziła sobie najlepiej, starała się dawać z siebie wszystko i nie poddawać się. Z początku bardzo obawiałam się tego, jak autorka przedstawi jej odczucia, ale wybrnęła z tego znakomicie i co do zachowania Gwen nie mam żadnych, nawet najmniejszych zastrzeżeń. Wiele osób w swoich recenzjach przekonywało mnie, że w tej części zmienię nastawienie do Gideona, którego w poprzednich tomach kompletnie znienawidziłam i miałam szczere wątpliwości, czy moja opinia ulegnie choćby najmniejszej przemianie. O dziwo, udało mi się to, choć chłopak na początku książki zachowywał się jak kompletny idiota, to potem jego osobowość stała się o wiele lepsza i nawet udało mi się go polubić.
     "Na deser" zostawiłam sobie chyba najbarwniejszą postać tej powieści, najzabawniejszą, najbardziej sarkastyczną, bez grama taktu, cudowną... ile określeń muszę jeszcze przytoczyć, drodzy Ci, którzy czytali tę książkę, żebyście zgadli? Oczywiście, że mam na myśli naszego kochanego duszka o imieniu Xemerius! Nawet nie wiecie, ile razy zaśmiałam się w głos, kiedy czytałam jego "trafne" wypowiedzi na temat Gwendolyn i jej poczynań... i nawet nie wiecie, ile bym dała, by mieć takiego w domu.
      Reasumując, "Zieleń szmaragdu" jest idealną końcówką trylogii, która nie pozostawiła po sobie żadnego "niedosytu", jestem z niej w stu procentach zadowolona. Myślę, że przypadnie ona do gustu wszystkim miłośnikom historii Gwen, którzy jeszcze nie mieli okazji się za nią zabrać, a wszystkim tym, którzy nie czytali jeszcze dzieł pani Gier chciałabym z całego serca je polecić!

Po podliczeniu punktów ta trylogia otrzymuje ode mnie mocną "ósemkę".