"Mroczne umysły" - Alexandra Bracken

źródło: www.empik.com

Tytuł: Mroczne umysły
Tytuł oryginalny: The Darkest Minds
Autor: Alexandra Bracken
Ilość stron: 456
Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive
Wydanie polskie: 2014
Wydanie oryginalne: 2012
Ocena: 9/10

Pomarańczowi - kontrola nad umysłem. Żółci - elektrokineza. Niebiescy - telekineza. Czerwoni - władanie ogniem. Zieloni - ponadprzeciętna inteligencja. OMNI. 

Stany Zjednoczone opanowała przerażająca, niosąca szybką śmierć choroba, dotykająca prawie wszystkie dzieci w wieku od ośmiu do czternastu lat. Jednak ci, którym udało się przeżyć, zostali uznani za potwory - udało im się zdobyć magiczne, nadzwyczajne umiejętności, których normalny człowiek nie mógł okiełznać. Ruby Elizabeth Daly, Pomarańczowa, tak jak większość żyjących dzieci, została umieszczona w obozie Thurmond, a lekarzy przekonała, że tak naprawdę należy do Zielonych. Jednak co się stanie, kiedy nadarzy się okazja do ucieczki?

     Kiedy tylko pomyślę o tej książce, mam ochotę podzielić się ze wszystkimi całą jej cudownością, pięknem i niesamowitą magią w najczystszej postaci, która otoczyła mój świat po jej przeczytaniu. Ciężko mi to przyznać, ale od zakończenia emocjonującej przygody z Ruby, Liamem, Pulpetem i Suzume nie potrafię skupić się na niczym innym, moje myśli nieustannie biegną w kierunku dzieła pani Bracken, chcą poznać dalszy ciąg, zatopić się w tym świecie na nowo. Ta książka pozwoli zapomnieć o monotonii codziennego życia, problemach, z którymi musimy się mierzyć i zadaniami, które na nas czekają. "Mroczne umysły" nie puszczają tak szybko.
     Stwierdzenie, że powieść Alexandry Bracken wciągnęła mnie od pierwszych stron, ba! słów byłoby błędne. Przez sto pięćdziesiąt stron, które męczyłam przez naprawdę długi czas, często zastanawiałam się, czy jej po prostu nie odłożyć na później, nie spróbować się z nią zmierzyć za jakiś czas, kiedy będę bardziej otwarta, zainteresowana... lecz postanowiłam nie poddawać się i ciągnąć dalej. Z początku książka przypominała mi z lekka historię przedstawioną w "Niezgodnej" - frakcje-kolory, Pomarańczowi-Niezgodni, których trzeba eliminować. Myślę, że to głównie przez to nikłe podobieństwo straszliwie się zraziłam i mimo, że historia przedstawiona na kartach tej książki okazała się całkiem przyjemnie napisana, ja patrzyłam na nią jedynie przez ten pryzmat porównań.
     Styl, którym posługuje się autorka jest naprawdę przyjemny i wciągający, pozbawiony zbędnych opisów i przeciągania fabuły. Myślę, że pomysł, jaki miała na tę książkę jest ciekawy i, można by powiedzieć, mimo wszystkich podobieństw oryginalny, w gruncie rzeczy przecież nie czytałam książki, w której świat ogarnęła zaraza, a żyjące dzieci posiadły nadzwyczajne moce. Także ich specyfika okazała się niebanalna - spodziewałabym się bardziej czegoś w stylu ogień-woda-powietrze-ziemia, niż kontrola umysłów i władanie prądem.
     Przejdźmy może do największego atutu tej powieści, czyli bohaterów. Pierwszy raz zdarzyło mi się polubić ich wszystkich, wszystkich bez najmniejszego wyjątku (czego nie doświadczyłam nawet w mojej ukochanej trylogii Suzanne Collins). Ruby to chyba najlepsza główna bohaterka, z jaką spotkałam się w swoim życiu. Nie była irytująca, nie zanudzała rozwlekłymi opisami swoich uczuć czy tęsknotą za rodziną, domem czy przyjaciółmi. Stawiała wszystko na jedną kartę i mimo swojej ciężkiej sytuacji starała się uśmiechać, patrzeć pozytywnie i robić wszystko, by dany plan się powiódł. Czasami nawet się z nią utożsamiałam - pewne nawyki, zachowania i odczucia przypominały mi do złudzenia moje własne. Tak samo Liam, Niebieski, który, wbrew moim obawom, okazał się całkiem miły i znośny, a podczas lektury pozbawiona byłam odczucia, jakby był pozbawiony wad. Owszem, był jak każdy człowiek, pełen zalet, ale również i złych cech i emocji. Jednak chyba na moją największą przyjaźń zasłużył sobie Charles Meriweather IV, czyli potocznie Pulpet - chudy 'nerd', który, choć z początku słabo nastawiony do obecnoścj Ruby w ich planie, potem stał się bardzo pomocny, miły i... wiecie, co odczuwam po skończeniu tej powieści, drodzy Ci, co czytali. Tęsknotę. Za nimi wszystkimi.
    Podsumowując, ta książka odmieniła moje życie, przywróciła nadzieję, że wśród dzisiejszych młodzieżówek można znaleźć perełki. Nie mogę się doczekać, kiedy sięgnę po "Nigdy nie gasną", drugą część, ponieważ styl pani Bracken oczarował mnie i na pewno długo nie przestaje. Tak, dobrze myślicie. Odtąd ta książka znajdzie się w gronie moich ulubionych. Polecam ją wszystkim, którzy nie czytali, i tak, właśnie Tobie. Ponieważ jak najwięcej osób powinno dostrzec jej magię.