"Love, Rosie" - Cecelia Ahern

Rosie i Alex to najlepsi przyjaciele, odkąd tylko potrafią sięgnąć pamięcią. Przeżywali ze sobą każdą minutę swego życia, dzieląc większość wspomnień z najważniejszych chwil - od pisywania krótkich liścików jako małe dzieci po spędzanie razem urodzin czy wspólnych ucieczek z domu. Jednak kiedy Alex wyjedzie do Bostonu, na zawsze oddzielając się od dziewczyny i zaczynając nowe życie, czy ich przyjaźń ma szansę na przetrwanie? 

Ta książka miała być dla mnie tylko lekką, wzruszającą przerwą - przyjemną odskocznią od fantastyki, sporym krokiem w kierunku innych gatunków, niż zazwyczaj czytuję... być może nawet czymś, co bardzo mnie intrygowało swoją mocno reklamowaną historią i długo wspominaną wspaniałością. Tak naprawdę nie miałam choćby krzty nadziei, że będzie to coś więcej ponad wszelkie inne opowieści o przyjaźni na odległość i przyjaciołach, których drogi się rozchodzą, a sami nie robią nic, by naprawić dawne więzy. Nie wiedziałam, jak bardzo ta książka sprawi, że ściśnie mi się serce, a chociażby psychicznie będę miała ochotę przeniknąć przez papierowe kartki i szepnąć Rosie czułe "będzie dobrze" za każdym razem, kiedy jej życie znowu sypało się na kawałki. Bo tutaj nie ma miejsca na jakiekolwiek szczęśliwe zwroty akcji czy nagłe przypływy szczęścia. To historia, którą musimy całym sobą zrozumieć i spojrzeć inaczej na świat. To historia, której nie zapomnimy. 
Myślę, że aby satysfakcjonująco rozpocząć tę recenzję, muszę przytoczyć pewną refleksję,  towarzyszącą mi od chwili, w której zakończyłam lekturę "Love, Rosie" - to nie jest książka, którą mamy w swych recenzjach opisywać, jak przepotwornie nas wzruszyła czy sprawiła, że nie mogliśmy się po prostu wziąć w garść po przeczytaniu ostatniej strony. Bo tak naprawdę to nie jest opowieść mająca na celu tylko wyciskać łzy. To gorzka historia o życiu, w którym bohaterowie nie czekają wieczność na szczęśliwe zakończenie i przystojnego księcia na białym koniu, który nagle zabierze ich od problemów codziennej harówki. To historia tak prawdziwa, że aż bolesna, pokazująca, jak szybko czas przelatuje nam przed oczami, pozostawiając po sobie czasami tylko ból i cierpienie. Ale jednocześnie jest to opowieść piękna i pełna poświęceń.
Jest to pierwsza powieść epistolarna, którą miałam okazję przeczytać, i choć nie jestem szczególnie zauroczona, muszę przyznać, że moje wrażenia są bardzo, bardzo dobre - miło było zobaczyć, jak autorka poradziła sobie z prowadzeniem historii bez większego przedstawiania bohaterów, ich cech oraz wewnętrznych przeżyć. Przebieg opowieści mogliśmy za to obserwować za pomocą maili, wiadomości, listów oraz kartek urodzinowych, wysyłanych przez Rosie i Alexa do różnych osób ze swojego otoczenia, gdzie dzielili się swoimi refleksjami oraz problemami. Właśnie one były tak wspaniałe i niesamowite - wyglądały tak, jakby były wyjęte z prawdziwych rozmów, a nie z głowy autorki, choć śmieszyły, wzruszały i wzbudzały współczucie jak żadne inne, które można by przeprowadzić.
Styl pisania autorki jest fenomenalny, lekki i przyjemny, aczkolwiek potrafiący idealnie wzbudzić w nas określone uczucia - zdałam sobie sprawę, że gra na naszych uczuciach jak na jakimś muzycznym instrumencie, sprawiając, że odczuwamy takie same emocje, jak papierowi bohaterowie. Ciężko uwierzyć, że Cecelia Ahern to nie autorka z wieloletnim życiowym stażem i doświadczeniem - wszelkie trudne życiowe sytuacje czy problemy zostały przedstawione w tak przystępny sposób, że nie mogłam się w nich doszukać choćby krzty fałszywości czy przekolorowania. Jednym słowem - jestem zachwycona.
Bohaterowie, to coś... wspaniałego. Ile razy jeszcze powtórzę synonim wyżej wspomnianego słowa w tej recenzji? Byli tak ludzcy, tak ukształtowani i obdarzeni prawdziwymi cechami, że równie dobrze mogłabym uwierzyć, że przez prawie czterysta stron oglądam fragment czyjegoś życia przez ukrytą kamerkę. Nie było tutaj miejsca na jakieś niezdecydowanie, głupie decyzje, podejmowane pod wpływem chwili czy niepotrzebne refleksje i rozterki. Zakochałam się w ich wykreowaniu i myślę, że długo nie zapomnę o tym, ile emocji przez nich doświadczyłam.
Podsumowując... polecam. Polecam, każdemu, kto tylko kiedyś o niej słyszał i myślał o przeczytaniu, ale zawsze się z nią mijał, tym, którzy wciąż trzymają ją nietkniętą na półce, tym, którzy chcą kupić, ale nigdy nie wiedzą kiedy... nie czekajcie na odpowiedni moment, by poznać historię Alexa i Rosie. Bo odpowiedni moment już nadszedł.

Ocena - 10/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl