HAPPY ANNIVERSARY, CZYLI ROK JUŻ MINĄŁ

Przez rok dużo może się zmienić. 

Można wynaleźć lekarstwo na raka, sto piętnasty pierwiastek chemiczny albo pobić rekord w konkursie na najbardziej zarośniętą owcę świata (o ile nie ma się uczulenia na zwierzęta, rzecz jasna. Wtedy najlepszym rozwiązaniem byłoby odkryć nowy, niezawodny rodzaj tabletek na alergię, które pomogą nam w osiągnięciu tego celu). Można przefarbować włosy, przekłuć język w trzech różnych miejscach lub wytatuować sobie na plecach wizerunek ulubionego idola. Można też całkowicie zmienić otoczenie, nauczyć się podstaw chińskiego i wybrać się w podróż życia dookoła świata, mając ze sobą jedynie stary i zdezelowany rower - kto nam zabroni? W końcu rok to czas, w którym wszystkie drogi stają przed nami otworem - jeden ruch, jedna decyzja i jesteśmy w stanie obrać wyjątkową, tylko naszą ścieżkę. 

Ja w tym roku postanowiłam odnaleźć pasję. A ostatnie 12 miesięcy, 365 dni, 8760 godzin, 525600 minut i 3153600 sekund są żywym dowodem, jak ważna ona jest w życiu każdego człowieka. 

***

Blog miał być inwestycją na chwilę. Na miesiąc, dwa, może na wakacje, traktowany bardziej jak rozrywkę niż coś przyszłościowego, z początku nie za bardzo ogarnięty i z lekka niezadbany - ale mój. I tutaj skieruję swoją myśl do tych, którzy dopiero myślą o założeniu własnej strony i jak na razie tykają się jakiegokolwiek działania w tym kierunku jak przysłowiowy pies jeża - blogowanie to naprawdę ciężka, odpowiedzialna praca, jeżeli chcesz osiągnąć nim stuprocentowe samozadowolenie. Tak, dobrze słyszysz, nie wyświetlenia, obserwatorów, współprace wydawnicze, komentarze czy sławę na polskiej blogosferze, tylko samozadowolenie. Uczucie, którego doznajesz, patrząc na swój mały kącik w Internecie i ukłucie szczęścia, kiedy dochodzi do Ciebie, że to wszystko osiągnąłeś zupełnie sam, w czymś jesteś naprawdę dobry i chcesz to robić dalej, jak najdłużej. To się liczy. I choć dojście do tego zajęło mi, no, przyznam się, więcej niż pół roku, świadomość, dlaczego i dla kogo piszemy bloga jest potrzebna dla każdego, kto choćby dopiero próbuje się zadomowić w jakiejkolwiek domenie publikacji swoich prac w Internecie. A piszemy w głównej mierze dla siebie. I nie warto o tym zapominać. 

Owszem, ogromną przyjemność sprawiają mi Wasze komentarze, za każdym razem uśmiecham się jak głupia do ekranu na widok kolejnych obserwatorów, miłych słów czy opinii stałych czytelników, którzy byli ze mną praktycznie od samego początku. Kiedy widzę, że coś, co wyszło spod mojego pióra wzbudza duże emocje wśród publiki i zachęca/nie zachęca kogoś do sięgnięcia po tę czy inną pozycję, czuję że to co robię jest naprawdę niesamowite - jak cudowna jest magia słów, jak potrzebnym się czujesz, kiedy to Twoja opinia jest wyczekiwana i nieodzowna w oczach innych. Wy, Czytelnicy, w takich momentach dajecie naprawdę sporego kopa do działania i bez Was nasza blogerska praca nie miałaby zbyt dużego sensu. Ale nie wolno przesadzić. I blogowanie właśnie tego mnie nauczyło - nie możemy żyć, wiecznie porównując się do innych, cały czas skupiając się na aspektach materialistycznych i mierzyć szczęście w kolejnych obserwatorach naszej strony. Więc teraz zwracam się do Was, blogerzy, i to jest chyba najważniejsza lekcja jaką chciałabym przekazać z własnego doświadczenia - nieważne, czy macie 5, 50, czy 500 obserwatorów, jesteście najlepsi, każdy w inny sposób. Bo z pewnością każdy z Was kiedykolwiek napisał recenzję, która zmieniła czyjeś zdanie, może pomogła komuś w doborze następnej lektury czy zapełniła sklepowy koszyk stosem książek do przeczytania. I to uczucie powinno być dla Was jednym z cenniejszych, jakich doświadczycie. 

***

Truskawkowy blog książkowy skończył dzisiaj roczek. 

Drogi blogu, życzę Ci, abyś pozostał dla swojej Autorki niezwykłą przyjemnością i chwilą odpoczynku, jaką jesteś teraz. Życzę Ci tak niesamowitych Czytelników, jacy w tym momencie zawsze są przy Tobie; takich, na których zawsze możesz liczyć, kiedy przyjdzie czas zwątpienia. Życzę Ci również, aby te same łzy w oczach i nieopisana radość towarzyszyły Ci przez następne pięć, dziesięć, piętnaście lat. Bo nie wiem, co by Twoja Autorka zrobiła, gdyby nie Ty - więc dawaj jej powody do szczęścia za każdym razem, gdy o Tobie pomyśli.

Dziękuję wszystkim za ten rok!

Patty