"Zostań, jeśli kochasz" - Gayle Forman

Mia Hall jest wiolonczelistką, która wydaje się mieć przed sobą całe życie - ma cudownego chłopaka, chce dostać się do renomowanej Juilliard School i w przyszłości wiązać swoją pracę z ulubionym instrumentem. Jednak kilka sekund, jedna decyzja może sprawić, iż jej los odmieni się o sto osiemdziesiąt stopni, a przed Mią zostanie postawiony najtrudniejszy wybór, który zaważy na jej być albo nie być. Jak bardzo kochała dawne życie? Na tyle, by zostawić je za sobą, czy woli jednak powrócić i zmierzyć się z jego przeciwnościami?


Jeśli miałabym w skrócie opowiedzieć, jaki morał Gayle Forman starała się zawrzeć w swojej powieści, bez chwili namysłu odparłabym - chciała uświadomić nas, iż jedna, z pozoru nic nieznacząca chwila potrafi wywrócić całe nasze życie do góry nogami. Stara się w brutalny sposób wyjaśnić, jak przerażające rzeczy mogą się przytrafić, nawet jeżeli wydaje nam się, że mamy wszystko: rodzinę, wspaniałych przyjaciół, miłość, pasję i cele, jakie chcemy w przyszłości osiągnąć... pokazuje, że w pewnym momencie po prostu zdajemy sobie sprawę z tego, jak mało ważne są one w obliczu prawdziwych trosk, jakie na nas spadły. Książka ta jest niesamowicie smutna, choć krótka i mogłoby się zdawać, że niczego nie wytłumaczyła tak wyczerpująca, jak powinna - jednakże mimo wad, o których zaraz wspomnę, znakomicie potrafi poruszyć czytelnika i zmusić do długotrwałych refleksji. 
Zaraz po przeczytaniu pierwszych stron tej powieści, do głowy przyszedł mi pewien słynny szekspirowski cytat, przy którym trwałam praktycznie przez całą jej lekturę - być albo nie być, oto jest pytanie. Żyć czy umrzeć, spróbować zacząć od nowa albo po prostu pozostawić wszelkie wiążące się z tym problemy za sobą, nawet nie żegnając się z rodziną i przyjaciółmi; uznać, że wszystko już skończone, poddać się, czy walczyć do końca dla swoich najbliższych. Cóż by tu mówić - przeplatana licznymi retrospekcjami opowieść Mii trwa dosłownie kilkanaście godzin, jednakże w naszej głowie jest to jak długi film, który, lawirując od jednego postanowienia do drugiego, może skończyć się albo tragicznie, albo szczęśliwie. A my sami nie jesteśmy pewni, jakie rozwiązanie byłoby najlepsze.
Jednakże, by nie przesadzać z wychwalaniem (co prawda sporych) zalet Zostań, jeśli kochasz, zacznę może od tego, iż Gayle Forman z pewnością nie należy do autorek z jakimś niesamowicie kwiecistym stylem pisania, które zapamiętałabym na dłużej. Czytając jej powieść, coraz to bardziej odczuwałam niedosyt, że wszelkie ważne zdarzenia zostały potraktowane całkowicie po macoszemu, nie wywołując żadnych emocji kompletnym pozbawieniem szczegółów i uczuciowego podejścia. Ważne wydarzenia, zwroty akcji, miejsca, w których powinniśmy siedzieć z zapartym tchem i chłonąć każdą nową informację na ich temat, po prostu... nie zdały egzaminu.
Jednak chyba największą wadą, jaką muszę wytknąć autorce, jest, co można się łatwo domyślić, wykreowanie bohaterów. Dobrze rozumiem, że nieco ponad dwieście stron to niewiele na dobre przedstawienie ich portretów psychologicznych, ale... spodziewałam się odrobinkę większej werwy, polotu i duszy tchniętej w tych kilka najważniejszych postaci. Mia, jak to normalne główne bohaterki, może nie przejawia większej głupoty czy niezdecydowania, jednak jest nijaka, nudna i nieśmiała, dając czytelnikowi wrażenie, jakby sama nie była w stanie podjąć właściwego wyboru bez pomocy osób z zewnątrz. Sama nie wiem, jakim cudem jako idealną parę dla niej Forman stworzyła Adama, całkowite Mii przeciwieństwo - rockowy muzyk znajdujący się ciągle w centrum uwagi, potrafiący załatwić wszystko i mimo tego niesamowicie skupiony na tym, co robi, nie jak jego cały czas roztargniona i bujająca w obłokach dziewczyna. Nie wiem, ale jakoś nie byłam w stanie wyobrazić sobie ich chociażby stojących obok siebie - dwie osoby z zupełnie różnych światów. A może właśnie tu o to chodziło?
Podsumowując, nauczyłam się już, że o tej powieści krążą różne opinie, jedni ją kochają, drudzy nienawidzą... a ja znajduję się gdzieś pośrodku. Jestem świadoma błędów tej powieści, jednak wiem, że posiada ona również spore zalety i jakoś nie potrafię ustawić swych emocji po którejś ze stron. Polecam, ale nie oczekujcie fajerwerków, bo ta książka na pewno Wam ich nie dostarczy.

Ocena - 7/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl