"Tease" - Amanda Maciel

Emma Putnam popełniła samobójstwo  - ta wiadomość, niczym grom z jasnego nieba, spadła na nastoletnią Sarę Wharton, główną oskarżoną o przemoc psychiczną nad szkolną koleżanką. Wszystkie fakty wskazują na to, że Emma była niewinna, ale czy tak jest naprawdę? Czy Sara będzie walczyć o swoje, a może przyzna się do winy i stwierdzi, że było jej przykro za wszystko, co zrobiła? Jak zmieni się jej życie po tym, kiedy najlepsza przyjaciółka odejdzie, chłopak skończy szkołę, a ona zostanie sama... pośród spojrzeń milcząco nazywających ją... morderczynią?

Przemoc psychiczną często mijamy obojętnie. Wyśmiewamy, poniżamy, rzucamy z pozoru niewinne żarciki i docinki, nie zdając sobie sprawy, jak potrafi zaboleć choć jedno niewłaściwie wymierzone słowo, nieopatrznie wyrzucona z siebie uwaga. Powoli patrzymy, jak ludzie upadają, tracą wiarę, zapadają się w siebie... i dopiero wtedy rozumiemy, że cienka granica pomiędzy śmiechem a łzami została przekroczona. Dopiero wtedy, kiedy za późno jest na powiedzenie choćby cichutkiego przepraszam... mamy ochotę to słowo wypowiedzieć.
Jednak kiedy już zdarzy się tragedia, inni biorą pod uwagę fakt, że ofiara wyśmiewań... sama się naraziła na śmiechy i nienawiść? Czy jej niewinność będzie zawsze, za wszelką cenę udowadniana, aż rzekomy oskarżony przyzna się do winy? A może nic nie może być powodem do tego, by kogoś poniżać? Właśnie o tym opowiada w swym niezwykle poruszającym debiucie Amanda Maciel. 
Przyznajmy się, że każdy z nas był kiedyś świadkiem przemocy. Każdy z nas znał kiedyś osobę, która, pod naciskiem coraz celniej wymierzanych wyzwisk, załamywała się, powoli znikając z życia, marniejąc. Każdy z nas kiedyś doświadczył chociaż raz, jak czuje się osoba pokrzywdzona przez rówieśników, odsunięta od grupy. Każdy z nas chciał pomóc, wyciągnąć rękę, ale... wahał się. Albo też stawał w obronie poszkodowanego, pocieszał, patrzył na łzy goryczy, niemal namacalnie wyczuwał, jak bardzo tę osobę boli każde, choćby najbardziej błahe słowo. Każdy z nas zna osobę, która przez drugą osobę upadła. Jednak czy kiedykolwiek postawiliśmy się na miejscu tych, którzy się śmieją? Co czują, widząc, jak niszczą życie innym, wytykając każdy błąd, śledząc ich życie z uporem maniaka, tylko czekając na potknięcie? Czy czują satysfakcję ze swojego czynu? Czerpią radość z obserwowania, jak czyjeś życie wali się na kawałki? 
Amanda Maciel poprowadziła akcję z perspektywy Sary Wharton - dziewczyny, która, znęcając się psychicznie nad szkolną koleżanką, poniekąd została oskarżona o spowodowanie jej załamania psychicznego i, w jej wyniku, przedwczesnej śmierci. Lawirując między prawnikami, terapeutką, salą sądową a własnym, przepełnionym goryczą strachu domem, autorka w prosty sposób przedstawia nam historię zmarłej Emmy Putnam, która niejeden raz napsuła krwi Sarze i jej najlepszej przyjaciółce Brielle - wtrącając się w ich życie, udając lepszą, zadając się z chłopakami z wyższych sfer społecznych i bezkarnie doprowadzając do powolnego rozpadu ich dawnego życia. Jednak to nie Emma, a Sara staje przed sądem, by tłumaczyć się ze swoich poczynań... i tutaj mimowolnie zadajemy sobie pytanie - czy łatwo wytłumaczyć, że zmarła sama sobie na to zasłużyła? Po której stronie stanęlibyśmy, będąc na miejscu organów władzy, mając do wyboru nieskazitelną dziewczynę i grupę rówieśników, którzy od dłuższego czasu niszczyli jej życie? 
Myślę, że autorka miała na tę książkę ogromny pomysł, próbując powoli wdrażać w życie wszelkie fakty, które chciała tam zawrzeć. Zły wpływ środowiska, toksyczne znajomości, okłamywanie samej siebie, twierdząc, że taki wybór byłby dla mnie najlepszy, aż w końcu brak hamulców, kiedy dochodzi do popełniania przestępstw - wszystko to znalazło się w Tease, choćby pod najprostszą postacią kilku zdań czy kontekstu, morału, jaki trzeba wydobyć spośród kilkunastu symboli. Właśnie za tą prawdziwość, za przedstawienie faktów takimi, jakimi są, udało mi się pokochać tę powieść, wciąż powracając do niej myślami i tworząc własne scenariusze, jakie mogłyby się potoczyć gdyby jedna lub dwie osoby zdecydowały inaczej. Amanda Maciel uczy nas, że dawno podjętych decyzji nie można już odwrócić czy puścić w zapomnienie - jedynym sposobem, by je wytłumaczyć, jest robienie wszystkiego, by dokonać w sobie pewnej zmiany i udowodnić wszystkim wokół, że mimo pewnych błędów jesteśmy w stanie żyć dalej. 
Aspektem, którego, jak zwykle, nie mogę pozostawić bez odzewu, są bohaterowie. Akcja biegnie tak szybko, że prawie nie zauważamy ich obecności, są dla nas tylko jak puste lalki, popychane w jedną i w drugą stronę, by spełniać określone role. Sara, Brielle, Taylor czy sama Emma - wydawało mi się, że są one tylko symbolami, które mają na celu przedstawić pewne stereotypy, pewne wartości. Na szczęście z całkowitym powodzeniem.
Sama nie wiem, czemu tak bardzo udało mi się pokochać tę książkę. Im więcej czasu mijało, tym więcej zalet w niej dostrzegałam, choć z drugiej strony rozumiem, że nie jest idealna. Doceniam autorkę za to, że poruszyła problem bardzo istotny w dzisiejszych czasach, przedstawiła go w inny sposób, z zupełnie odmiennej perspektywy i jednocześnie nie owijała w bawełnę, przedstawiając sprawę taką, jaką jest w rzeczywistości. Polecam. Polecam każdemu nastolatkowi, który choć raz spotkał się z pojęciem "przemoc psychiczna". 

Ocena - 9/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl