"Każdego dnia" - David Levithan

A każdego dnia budzi się w innym ciele, na dwadzieścia cztery godziny zamieniając się życiem z przypadkowym człowiekiem. Chłopak, dziewczyna, rozpieszczony bogacz czy uzależniony od narkotyków - klątwa, która ciąży na A nie zna granic, zmuszając go do przystosowania się do praktycznie każdych warunków. Jednak kiedy nagle w życiu chłopaka pojawia się wesoła, tajemnicza Rhiannon, wszystko się zmienia, a A będzie musiał podjąć jedną z najważniejszych decyzji swojego życia. Kogo szczęście będzie dla niego większej wagi - swoje, czy nowo poznanej dziewczyny? 

Wiele razy zdarza nam się powiedzieć, że chcielibyśmy choćby na jeden dzień stać się kimś innym. Kimś, kto nam imponuje, komu zazdrościmy, z ukrycia spoglądając na uroki życia, jakimi cieszy się druga osoba - nie okłamujmy się, iż każdy z nas miewa czasem myśli, że nasz los jest wyjątkowo niełaskawy w porównaniu do innych. Jak jest budzić się i zasypiać jako ktoś żyjący w zupełnie innych realiach? Niektórzy z nas w pewnych momentach oddaliby wszystko, żeby tylko przez chwilę poczuć się jak osoba pozbawiona smutków, problemów czy trosk doczesnego życia. Lecz czy naprawdę to byłoby dobre rozwiązanie? Czy nie należy cieszyć się z tego, co mamy, doceniając każdy dzień, uśmiech czy chwile, w których jesteśmy szczęśliwi? Nie powinniśmy dążyć do wewnętrznej satysfakcji z własnymi wadami oraz zaletami? Do takich refleksji zmusiła mnie książka Davida Levithana, choć nieidealna, to niosąca za sobą pewne bardzo ważne przesłanie. 

Jeśli mam być szczera, powieść Każdego dnia jest dla mnie bardzo, bardzo średnią powieścią. Niejednokrotnie nużył mnie niezbyt wartki tok akcji, irytował styl pisania autora, doprowadzał do szału nierozgarnięty bohater czy bezbarwna, mdła Rhiannon, zmieniająca zdanie częściej, niż to tylko mogłoby się wydawać możliwe. Odkładałam jej lekturę, powracałam, brnęłam przez kilka stron, nudziłam się, znowu odkładałam... i tak w kółko. Dlatego właśnie ciężko było znaleźć w powieści Levithana jakąkolwiek drugą stronę, niewyobrażalną zaletę, która nieco przysłoniłaby rażące schematy, błędy, których dopuścił się autor - jednak kiedy teraz wspominam opowieść przedstawioną oczami A, dopadają mnie głębokie refleksje, przemyślenia... co by było, gdybym to ja znalazła na jego miejscu, codziennie przyjmując inną, nieprzewidywalną maskę? 

Historia, jaką serwuje nam autor, zdaje się być... ciekawa. Oryginalna. I, biorąc pod uwagę, że dotąd nie udało mi się napotkać powieści o podobnej tematyce i morale, rzeczywiście taka jest - świeża, intrygująca, trochę przerażająca, a nawet poruszająca swoim niespodziewanym zakończeniem... ale potwornie źle poprowadzona. Chyba pierwszy raz od dłuższego czasu będę miała ogromne zastrzeżenia do  kusztu pisarskiego, jakim posługuje się autor, bo dopiero tutaj jest on naprawdę znikomy - a jednocześnie udowadnia nam, że świetny pomysł, ubrany w niewłaściwe słowa, potrafi stać się mało wartościową powieścią. David Levithan z początku zachęca nas niebanalną wizją świadomości głównego bohatera, wciąga niesamowicie jego postrzeganiem świata i nieco 

przerażającym stylem bycia... po to, by w następnych rozdziałach popadać w coraz to większą monotonię i nudę, powtarzając to, co już wiele razy od niego usłyszeliśmy. Taka właśnie jest historia A - najpierw nadzwyczajna, a z upływem czasu tracąca swój niezwykły blask. 

Mimo usilnych prób, nie udało mi się polubić bohaterów. Owszem, współczułam A jego tragicznego położenia względem osób, na których mu zależało, kibicowałam Rhiannon w powolnym zdobywaniu zaufania do swojego przyjaciela... ale nie związałam się z nimi bardziej, niż powinnam, czytając kolejną przeciętną książkę. Nie zatęskniłam za ich towarzystwem, za ich relacją, przygodami, za niczym związanym z ich burzliwą przyjaźnią. Nie dostrzegłam w nich nic, co przekonałoby mnie, że są czymkolwiek więcej oprócz bezładnych symboli, zarysów, w które autor usilnie próbował tchnąć iskierkę życia. 

Książkę nawet mogę Wam polecić, bo wiele osób ma o niej zupełnie inne zdanie. Jednak nie oczekujcie niczego, co wbije Was w fotel. Nie oczekujcie fajerwerków. Nie oczekujcie kolejnej ulubionej powieści na najwyższej, honorowej półce biblioteczki.

Ocena - 5/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl