"Bursztynowy dym" - Kristin Cast

Trzy Furie - Młódka, Matka i Staruszka - zamieszkują świat równoległy do naszego, strzegąc potępionych dusz skazańców, odbywających kary za swoje ziemskie przewinienia. W pewnym momencie drzwi dzielące zmarłych i żywych otwierają się, uwalniając zło, które rozprzestrzeniło się wśród śmiertelników - zło, które należy natychmiast sprowadzić do Tartaru, aby uchronić żyjących przed niechybną katastrofą, mogącą zniszczyć naród ludzki. Takiego zadania podejmuje się Alek, syn Furii, wojownik, który z pomocą pięknej Evy może uratować świat... i odkryć moce, o których nawet nie marzył. Jak skończy się ich misja? Czy zło zostanie pokonane? Czy Eva uratuje to, co dla niej najważniejsze? 

Niestety, Kristin Cast zrobiła wszystko, abyśmy się tego nie dowiedzieli. 

Po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu mam ogromną ochotę wypowiedzieć się o danej książce więcej, niż moja recenzencka natura mi na to pozwala - ujawnić zakończenie, tajemnice, zagadki, wychodząc z założenia, że podejmiecie decyzję o wartości tej kupki papieru po poznaniu tych kilku nędznych niespodzianek, jakie przygotowała dla nas autorka. Czy zepsułabym tym Waszą radość z czytania? Wątpię. Czy któreś z nadchodzących, przerażających, poruszających wydarzeń sprawiłoby, że ruszylibyście się sprzed komputera, polecieli z wywieszonym jęzorem pod drzwi księgarni jeszcze przed jej otwarciem i na kolanach błagali chociażby o możliwość spojrzenia na to urzekające dzieło? Mogę się założyć o milion dolarów, że nie. A jak ja jestem w stanie założyć się o milion dolarów, to Wy możecie być pewni, że Bursztynowy dym jest niczym więcej poza zwykłą powieścią, która najlepiej nadawałaby się do wydania na łamach jakiejś niszowej gazety. Lekko mówiąc. 

Zaczynając swoją recenzyjną tyranię na temat tej książki, przedstawię Wam w kilku zdaniach jej skomplikowaną fabułę. Zło uwalnia się, superbohater pod postacią niedoświadczonego, biednego wojownika musi poradzić sobie z trudami rzeczywistości (największym jego problemem jest oczywiście dowiedzenie się, co to jest hamburger i z czym to się je), przy tym maniakalnie poszukując dziewczyny o imieniu Eva, której nigdy nie poznał ani nawet nie widział, jednak jego magiczne moce mówią mu, że choćby miał poruszyć niebo i ziemię, Eva musi się znaleźć i pomóc Tartarowi odzyskać parę potępionych duszyczek. Do ich pierwszego spotkania dochodzi oczywiście w przemiłej, nadzwyczaj romantycznej atmosferze piwnicy, gdzie Eva zostaje uwięziona, zupełnie przypadkowo odkrywając cudowne moce i zabijając potwora, przy tym uważając, że jest to normalna przypadłość, z którą każda kobieta musi się w swoim życiu zmierzyć. No i zaczyna się ich horrendalna gonitwa za złem, pełna przygód, zasadzek i potworów. Resztę dopowiedzcie sobie sami, a prawdpodobnie będzie tam zupełnie nic, czego już dawno nie zdążyliśmy wynieść z innych książek fantastycznych. Interesujące, nieprawdaż?

Już przy okazji serii Ricka Riordana niejednokrotnie zdążyłam Wam wspomnieć, że mitologię pod każdą postacią jestem w stanie pokochać ponad życie. Właśnie to pod każdą postacią, tak niegdyś żarliwie podtrzymywane, mam ochotę teraz oficjalnie, przy świadkach, znieść - rany, jak można tak zbezcześcić mitologię, wplatając w nią tak tandetną fabułę, jaką jest przygoda Aleka i Evy? Jak można w ogóle wymyślić coś takiego, to jedna sprawa - ale umieścić akcję w Tartarze, miejscu kiedyś tak silnie związanym z greckimi wierzeniami? Patrząc przez pryzmat innych czytelników, mam ochotę zorganizować wspólną minutę ciszy, którą poświęcimy naszemu zainteresowaniu mitologią, bogami i innymi atrybutami wiążącymi się z Grecją.

Przejdę teraz może do aspektu każdej książki, do którego prędzej czy później muszę się przyczepić - do bohaterów. Może nie wspomnę już faktu, że na tych dwustu stronach męki nie poznajemy ich za dobrze, wręcz przeciwnie, tylko zdawkowe informacje i oczywiście łzawe historyjki ich ciężkiego życia... ale nawet te króciutkie chwilki, które musiałam z nimi spędzić, wydały się o te parę chwilek za dużo. Sama nie wiem, czy warto rozpływać się nad czymś, co można tylko określić jednym, dosyć dobitnym słowem - istna porażka. Albo nie, może spróbuję: wyobraźcie sobie pięć Waszych znienawidzonych głównych bohaterek, połączcie ich wszystkie denerwujące cechy i nazwijcie ją jakże pięknym imieniem Eva. Widzicie, to nie było trudne. A jakże efektowne...

Podsumowując, nie jestem pewna, czy warto za bardzo zagłębiać się w nudne aspekty powieści Kristin Cast. Przyznam, że całym sercem nie polecam, ale jeśli macie ochotę, proszę bardzo - czytajcie, może Was to zachwyci, w końcu gusta bywają bardzo, bardzo różne. Z chęcią dowiem się, jak Wy odebraliście tę historię i z całego serca Wam życzę, aby były to emocje zupełnie różne od tych, jakie przeżywałam ja.

Ocena - 3/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl