"Syn Neptuna" - Rick Riordan

Percy Jackson ma zamęt w głowie. Budzi się, nie pamiętając niczego, oprócz jednego imienia - Annabeth. Próbując dowiedzieć się co nieco o swojej przeszłości, trafia do obozu dla rzymskich półbogów, specjalizującego się w szkoleniu ich do walki.
Hazel Levesque posiada niesamowitą moc, dar, który okazał się być dla niej przeklęty. Kiedyś obudziła na świecie ogromne zło, a teraz stara się przywrócić to, co dawno temu nieopatrznie zniszczyła.
Frank Zhang do niczego się nie nadaje -  niezdarny, słaby, posiada niską samoocenę i niczego nie potrafi doprowadzić do końca. Mimo tego to na jego barki spada najważniejsze zadanie, któremu nie może nie podołać. 

Riordan to dla mnie dotąd nierozszyfrowany autor-zagadka. Zaczynając od wspaniałego Złodzieja pioruna, lawirował między przeciętnymi kolejnymi częściami przygód młodego Jacksona do w miarę dobrej, przesyconej hieroglifami Czerwonej piramidy aż po pokochanego do granic możliwości Zagubionego herosa... manewrował moimi emocjami raz po raz, to zniżając się do rangi dosyć słabego autora książek młodzieżowych, to urastając w moich oczach do magika, który niejedno jeszcze potrafi. Kim więc Riordan okazał się tym razem? Którą ze swoich wielu twarzy odsłonił, powracając w wielkiej chwale razem z Percym Jacksonem, Hazel, Frankiem i zupełnie nową historią o siedmiu podróżnikach? Nie zdradzając wszystkiego od razu, powiedziałabym, że nie spodziewałam się tego, co tutaj zostało mi w pięciuset stronach powieści przekazane. Jednakże, przybliżmy moje uczucia odrobinę bardziej. 
Nie będę ukrywać, że sama nie wiem, co tak naprawdę mam powiedzieć Wam o tej książce. Od paru tygodni, od chwili, kiedy skończyłam ją czytać i odłożyłam na półkę, rozmyślając nad odpowiednimi zwrotami, jakie by ją opisywały, ciągle waham się nad dobrą oceną i... jakoś nie mogę jej odnaleźć pośród splątanych myśli i różnorakich opinii  - od dobrej historii, klimatu, świetnego stylu pisania i żartobliwych nawiązań, po raczej kiepskie postacie i wolno rozwijającą się akcję, które tak naprawdę zaważyły na ocenie, którą tej książce zamierzam wystawić. Żeby nie skłamać, nie jestem nawet pewna, czy ta powieść mi się podobała - zważywszy na możliwości pisarskie Riordana i potencjał, jaki można było ze spokojem wykorzystać na milion różnych sposobów, mam ogromne wątpliwości, czy mam traktować tę powieść poważnie. 
Pierwsza rzeczą, jaką w stu procentach udało mi się w Synie Neptuna potępić, są wykreowani bohaterowie. Jeśli jeszcze nie wiecie, to chyba najbardziej nie cierpię postaci, które swoją obniżoną samooceną i niezdarnością mają wzbudzić w nas swoiste współczucie i kibicowanie im w drodze do celu - jednak jeśli chodzi o zachowanie Hazel i Franka, muszę po prostu odetchnąć i policzyć do dziesięciu, na chwilkę odrywając się od ich nieudolnych prób udowodnienia nam, jacy są wspaniali jako herosi. Im dalej w las, tym bardziej tęskniłam za kimś, kto wniósłby do historii trochę humoru, riordanowskiego klimatu i typowego rozbawienia, jakie zawsze miałam na twarzy czytając jego książki... jednak dostawałam tylko rzewne pocieszanie i użalanie się nad swoim ciężkim losem, wielkim przeznaczeniem, które spadło na utrudzone już barki bohaterów.
Sama historia, poszukiwanie demonów na Alasce i odkrywanie bolesnych tajemnic przeszłości, przyznam się, że przypadła mi do gustu. Bardzo lubię książki, w których opowieść zdaje się być dynamiczna i pełna zwrotów akcji, kiedy cały czas coś się dzieje, zmienia, zanim jeszcze zdążę ogarnąć, w jakiej sytuacji znajdują się bohaterowie - jednakże tutaj zanim tylko zostaliśmy wprowadzeni w prawdziwą fabułę, mija sporo czasu i jeśli o mnie chodzi zdążyłam się trochę zanudzić. Przerwy na retrospekcje, bezsensowne rozmyślania... gdybym tylko mogła, skróciłabym je o połowę i dodała odrobinkę żywej akcji, czegoś, co może postawi nas troszkę na nogi i poderwie z fotela.
Jedyna rzecz, która nie zmieniła się od wspaniałego Zagubionego herosa, to z pewnością ogromna wyobraźnia autora, którą częstuje nas praktycznie na każdym kroku. Szalone przygody, różnorodność przeciwników i prawdziwy morał, który od czasu do czasu wyłapujemy spośród innych, mniej ważnych spraw - to wspominałam naprawdę miło i chyba zawsze będę kojarzyć Riordana z wspaniałymi opisami, jakie dostawałam na każdej stronie. Bo chyba żadnego innego plusa w tej książce nie znajdę.
Nie polecam Wam kontynuacji Zagubionego herosa, chcąc, byście zachowali dobre zdanie o autorze. Wiem jednak, że wielu osobom właśnie ona przypadła do gustu, więc może Wy będziecie do nich należeć…

Ocena - 4/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl