"Zagrożeni" - C. J. Daugherty

RECENZJA BEZ SPOILERÓW!
W Cimmerii zaczyna robić się niebezpiecznie. Nathaniel przypuszcza coraz to śmielsze ataki na akademię, a Allie nie rozwikłała żadnej z tajemnic, jakie przed sobą ustawił. Czas mija, a uczniowie zaczynają mieć wątpliwości, po kogo stronie trzeba się ustawić - przy nieco zastraszonej, choć nadal walczącej Isabelle, czy u boku potężnego i niepokonanego Nathaniela, który zdobył serca Rady? 

Ta książka była pewnego rodzaju testem dla C. J. Daugherty. Zawiedzie mnie, czy pokocham jej styl pisania, zdenerwuję się i zwątpię w wartość tej serii, czy może będę w stanie znaleźć rzeczy, które jestem w stanie zapamiętać na dłużej - w niektórych momentach szala przechylała się niebezpiecznie na jedną lub drugą stronę, jednak, z przykrością, muszę oznajmić Wam jedną, prostą wiadomość. Jeżeli da się taki pisarski sprawdzian oblać, C. J. Daugherty zrobiła to z takim hukiem, łzami bólu i przytupem, że chyba dawno nie zdążyłam zaobserwować AŻ takiego pogorszenia historii i warsztatu autorki. Niestety, wątpię, by moja dalsza przygoda z Cimmerią oraz jej podopiecznymi była jakoś szczególnie emocjonująca i warta opowiedzenia. Chyba że bierzemy pod uwagę uczucia negatywne, które już chyba na zawsze ze mną pozostaną. 
Dawno tego tutaj nie mówiłam (a może w ogóle?) - rzeczą, która w trzeciej części przygód Allie zawiniła najbardziej, była fatalna historia. Nie próbuję Wam powiedzieć, że autorka popełniła kilka błędów, które doświadczonej już pisarce nie powinny się zdarzać czy narzekać na schematy czy przewidywalność... ponieważ gdybym miała nagle zacząć wymieniać wszystkie te z pozoru "drobne potknięcia", z pewnością brakłoby mi miejsca w tej recenzji. Nie chcę już po raz kolejny przypominać o tym, jak bardzo ta książka jest sztampowa czy pełna niedociągnięć - ostatnio odnoszę wrażenie, że każda z moich recenzji zawiera w sobie te stwierdzenia co najmniej trzy razy - ale gdybym tylko mogła, wyliczyłabym to wszystko, co "gdzieś już widziałam, ale na pewno nie jest to szczyt oryginalności" bez chwili namysłu.
Obawiam się, że powody tego całego pogorszenia historii są dwa. Pierwszy - autorka chciała na siłę przeciągnąć serię, wzbogacając ją o trylion niezbyt potrzebnych wydarzeń i zwrotów akcji, mających na celu jedynie czytelnika zanudzić i wprowadzić w stan kompletnej irytacji. Drugi - kasa, kasa, kasa, płynąca za marketing, miliony sprzedanych egzemplarzy, wszelakie autorskie spotkania i wszechobecne trąbienie o powrocie świetnej młodzieżowej autorki, która tym razem czymś nas zaskoczy... no, właśnie. Czy czymś mnie zaskoczyła?
Nie mogę powiedzieć, iż ta książka jest do końca zła. Bo nie jest. Udało się zachować pewnego rodzaju cimmeryjski klimat, udało się wykreować pewnego rodzaju atmosferę niepokoju, strachu, bezsilności, udało się również przedstawić wartki tok akcji... ale po prostu brakowało mi w niej takiego czegoś, co zazwyczaj w książkach zapiera dech w piersi i zatapia nas w danej historii i świecie przedstawionym. Teraz, po przeczytaniu, nie odczuwam nic - żadnych emocji, sprzecznych uczuć, tęsknoty czy nawet tej sławetnej magii, którą przy okazji recenzowania poprzednich części tak chwaliłam. Tak jakbym po prostu przelatywała wzrokiem po literach i beznamiętnie je przyswajała, a nawet najbardziej szokujące wydarzenia nie robiły na mnie najmniejszego wrażenia.
Bohaterowie... nie wiem, czy jest sens się powtarzać. Allie, standardowo, doprowadza do białej gorączki swym paskudnym niezdecydowaniem i rozterkami, które trwają już dobre dwa tomy i raczej nie zamierzają się prędko skończyć. Sylvain i Carter non stop przeżywają swoje wielkie chwile, w których albo udają ciężko zranionych przez los, albo wręcz przeciwnie, wściekają się o najmniej ważne rzeczy i zamiast na pokonaniu Nathaniela skupiają się na rywalizacji między sobą i przejmowaniu się błahostkami. Isabelle to chyba najbardziej roztargniona i nieporadna dyrektorka, jaką widziałam. A reszta bohaterów po prostu wieje nudą.
Jak widzicie, tym razem Daugherty mnie nie zachwyciła i boję się, że moje dobre uczucia w stosunku do jej stylu pisania już nigdy nie powrócą. Choć w gruncie rzeczy ta książka nie jest specjalnie godna potępienia, zawiodłam się tak bardzo, że nie mogłam powstrzymać tego potoku gorzkich słów pod jej kątem. Mam nadzieję, że sami będziecie mieli inne zdanie.

Ocena - 5/10

Zdjęcie pochodzi ze strony lubimyczytac.pl