"19 razy Katherine" - John Green

Colin Singleton to geniusz i byłe cudowne dziecko, które gustuje wyłącznie w dziewczynach o imieniu Katherine. Kiedy dziewiętnasta posiadaczka tego imienia stwierdziła, że z nimi już koniec, Colin wraz z przyjacielem Hassanem wyrusza w "podróż życia" - by popracować nad Teorematem Przewidywalności Katherine, przeżyć trochę przygód i przemyśleć, co w życiu ważne... jednak czy ta niewinna wycieczka nie przerodzi się w coś zupełnie niespodziewanego?

Myślę, że skłamiecie, jeżeli teraz na myśl przyjdzie Wam fakt, że nigdy nazwisko tego autora nie obiło się o Wasze uszy. Najpierw szumnie ekranizowane i wychwalane Gwiazd naszych wina, potem równą sławą opiewane Papierowe miasta, nie wspominając nawet o milionach recenzji, które po premierze każdej z nowych powieści Greena zalewają Internet w przeciągu co najmniej dwóch dni od daty ukazania się na rynku. Nie skłamię, jeżeli przyznam, że zanim na dobre poznałam jego styl pisania, często zastanawiałam się, jak dużym fenomenem musiał się okazać, by zdobyć sympatię tak wymagających czytelników, jakimi są blogerzy książkowi. Jak dobre muszą być jego "wyciskacze łez", jak nazywano jego dzieła. Ale czy po wspaniałych Papierowych miastach Green również spisał się na medal, czy tym razem będę miała jego książce coś do zarzucenia?
Zacznę od tego, iż mimo że książkę złą nie nazwę ani też nie zamierzam  wysuwać na przód jej błędów, to z pewnością nie spodziewałam się czegoś tak... przeciętnego po zdobywcy tylu laurów, po sławetnym Johnie Greenie, którego pokochało tylu ludzi na całym świecie. Miałam nadzieję na solidną dawkę humoru, inteligentnych, trójwymiarowych bohaterów, trochę smutku, radości, złości i wczucia się w akcję tak, jakby działa się tuż przed moimi oczami. Niestety, moje oczekiwania zostały rozrzucone na kawałki z taką siłą, że dotąd nie wiem, czy Greena mogę nadal nazywać autorem, który pozostanie w sercu na zawsze. Bo zamiast czegoś oryginalnego dostałam silenie się na oryginalność. Bo zamiast fenomenalnego arcydzieła dostałam przeciętną młodzieżówkę, której bohaterowie wydają się bardziej papierowi, niż w jakiejkolwiek dotąd przeczytanej.
Pierwszą rzeczą, która tak naprawdę zaważyła na ocenie wystawionej tej książce, jest historia przedstawiona na jej kartach. Z początku, jak to u Zielonego bywa, zostałam nią bardzo zaintrygowana i natychmiast zaczęłam się domyślać, jakie przygody nadarzą się bohaterowi podczas pogoni za wymarzoną Katherine. Nie przewidziałam tylko jednego - że tak naprawdę wielka podróż, jaką hucznie zapowiadał opis na okładce i tysiące przeczytanych przeze mnie recenzji, to tak naprawdę wycieczka, podczas której przez kilka nieprzemyślanych decyzji i słabo poprowadzonych zwrotów akcji dostaliśmy sporą porcję narzekania i egocentryzmu, jaką dostarczył nam Colin. Przez pierwsze dwieście stron powieści (zaznaczę, że ogółem jest ich około trzystu) zastanawiałam się, czy autor miał jakikolwiek pomysł na tę powieść, czy tylko usiłował stworzyć tak zwane "coś z niczego", uważając, że ludzie pokochają wszystko, co spod jego pióra.
Druga rzecz - styl pisania. Nie pamiętam, jak dawno temu narzekałam, że autor posunął się za daleko z oryginalnością i wymyślnym słownictwem, ale tutaj... właśnie przypomniało mi się, że któryś z komentatorów na moim blogu użył kiedyś stwierdzenia "przeintelektualizowani bohaterowie" i to chyba najlepiej opisze, jakie mam co do nich odczucia - tak jakby autor na siłę chciał stworzyć chmarę cudownych dzieci i geniuszy, walczących z głupimi stereotypami, które muszą być oczywiście największym przeciwnikiem, o którego toczy się gra. Nie polubiłam ani Colina, ani Lindsey, ani nawet Hassana i jego głupich pomysłów - wszyscy tak bardzo mnie irytowali swoją skończoną głupotą, że aż nie mogłam zrozumieć, jak taki inteligentny autor jak John Green mógł stworzyć książkę, w której postacie nie grzeszą krztą ludzkiego, normalnego zachowania.
Książkę... nie wiem, czy mam ją polecać, czy nie, bo jeśli mam być szczera, najchętniej bym zapomniała, że coś tak przeciętnego wyszło spod pióra Johna Greena.

Ocena - 5/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl