"Zbuntowani" - C. J. Daugherty

Nadchodzi ostateczne starcie... niepokój wisi w powietrzu, Nathaniel szykuje się do walki, a uczniowie Cimmerii wykorzystują każdą chwilę na ostatnie przygotowania. Niedługo dojdzie do momentu, który będzie przełomowy nie tylko dla całej społeczności, ale też dla Allie - właśnie ona będzie musiała dokonać wyboru, z którym zwlekała tak długo. Czy podoła zadaniu, które wyznaczyła przed nią babka? 

W tym momencie powinnam autentycznie zacząć krzyczeć. Przeklinać, tupać, wrzeszczeć, rozrywać książkę na kawałki i rzucać coraz to odważniejsze wyzwiska w stronę autorki, żałować każdej spędzonej przy tej powieści minuty, każdej przewróconej strony i tych pięciu dni, podczas których tylko ją odkładałam i marzyłam, że w końcu coś się poprawi. Mimo że w gruncie rzeczy nie była zła. Mimo że tak naprawdę mi się spodobała. Mimo że ma w sumie więcej zalet niż wad. Tak, to właśnie główna bohaterka sprawiła, iż czwarta część tak wychwalanych i cudownych po wsze czasy "Wybranych" nadaje się jedynie do odznaczenia na liście przeczytanych, odłożenia z powrotem na biblioteczną półkę i zapomnienia, że Cimmeria kiedykolwiek istniała w moim życiu. A szkoda. 
Nie chcę zdradzić Wam wyniku kulminacyjnego wydarzenia, który tak naprawdę stanowi sedno tej części - jednak chyba mogę wspomnieć, iż moje emocje po zakończeniu lektury Zbuntowanych są, szczerze mówiąc, jedynie negatywne. Dobrze wiem, że niektórzy z Was z góry domyślali się, jakiego wyboru dokona Allie, gdy przyjdzie na to odpowiedni moment, kto stanie się obiektem jej największego zainteresowania, kogo porzuci... ale cały czas jakoś podświadomie wierzyłam w zupełnie inny obrót sytuacji, korzystniejszy dla mnie, dokładnie taki jaki sobie wymarzyłam gdzieś pod koniec drugiej części. I mimo tego, że przez większość powieści byłam praktycznie pewna, że wszystko potoczy się tak, jak chciałam, to właśnie na ostatnich kartkach autorka postanowiła wbić mi nóż prosto w serce i rozwalić na kawałki wszelkie marzenia o naprawieniu reputacji tej serii. Bo, przypuszczam, jakkolwiek dobrzy Niezłomni by nie byli, to książki Daugherty nigdy już nie staną na półce ramię w ramię (grzbiet w grzbiet) z moimi ulubionymi pozycjami.
Zacznijmy od tego, że naprawdę podziwiam C. J. za wykreowanie niesamowitego klimatu wojny i niepokoju, który jak na dotychczasowe możliwości pisarskie tej oto autorki wypada nadzwyczaj realistycznie. Strach, panika, smutek, roztargnienie i podejmowane pod wpływem chwilidecyzje... z takimi uczuciami spotykamy się praktycznie na każdej stronie, nie wiedząc, co będzie dalej, czy nasi ulubieni bohaterowie przeżyją, czy wyjdą cało z opresji, co postanowią - powieść niesamowicie trzyma nas w napięciu i nie pozwala niczego się domyśleć, dopóki nie zostaniemy postawieni przed faktem dokonanym. Nie spodziewałam się, że po trzech częściach tak zwanych "flaków z olejem" autorka zdoła wprowadzić do historii coś dynamicznego, co trochę pobudzi akcję do życia... ale na całe szczęście się myliłam i tym razem nie zarzucę Daugherty nic poważniejszego.
Jeżeli chodzi zaś o postacie... przygotujcie się, jak to przy tej serii bywa, na naprawdę niezłą litanię. Po pierwsze, Allie - przez połowę książki łudziłam się, że skoro została postawiona przed tak ważnym zadaniem, to weźmie się w garść, zmądrzeje, otrząśnie i stanie się normalną, waleczną bohaterką, która zrobi wszystko, by uratować swoich przyjaciół. Nawet o tę krztynę normalności prosiłam i naprawdę byłam bliska rzuceniem książką o ścianę (co niechybnie bym zrobiła, gdyby nie to, że słowo pisane szanuję), kiedy zamiast przejąć się zbliżającą wojną, Sheridan po prostu siedziała i rozpaczała nad swoim ciężkim życiem, użalając się, że to wszystko JEJ wina, że gdyby nie ONA, Cimmeria byłaby normalną, śliczną, cudowną szkołą z cudownymi uczniami, którzy mieliby na głowie jedynie zbliżające się egzaminy. Nie wiem, jak opisać moją wewnętrzną nienawiść do tej dziewczyny, bo na samą myśl o niej mam ochotę coś rozwalić i przeklinać Daugherty za tak świetny pomysł na powieść, a tak fatalne wykonanie.
Nie wiem, czy mam ją polecić, czy nie. Z serią możecie spróbować, ale nie oczekujcie cudów, a jeżeli już ją zaczęliście, to wypada dokończyć, zobaczyć, jaki fenomenalny koniec Daugherty przygotowała dla Nocnej Szkoły.

Ocena - 6/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl