"Dziedzictwo" - C. J. Daugherty

Allie powraca do Akademii Cimmeria, nie wiedząc, co tym razem ją czeka. Czy ostatni semestr nie dał jej wystarczająco do zrozumienia, że nawet jej najbliżsi potrafią ukryć prawdę, która dla nastolatki powinna być najważniejsza? Niestety, jej wrogowie nie zamierzają odpuścić, a atmosfera zaczyna się robić niepokojąca... szczególnie, że w murach szkoły jest szpieg, a nikt nie jest w stanie go zdemaskować. 

Na początku chciałabym podziękować Wam za wszystkie noworoczne życzenia i miłe słowa w stosunku do mojego bloga. Motywujecie mnie do dalszej pracy jak nigdy dotąd i mam nadzieję, że niejeden rok jeszcze z Wami spędzę. 

Do lektury "Dziedzictwa" z początku nie zachęcało mnie nic. Ani kiczowata okładka rodem z jakiejś hiszpańskiej telenoweli, ani intrygujący opis, zapowiadający porywy serca, szkolne troski oraz wielką politykę, którą podobno miała nam przedstawić autorka, ani perspektywa powrotu do panienki Sheridan, jej rozterek i irytujących decyzji, które mogły doprowadzić do niczego innego, tylko do niechybnego rzucenia książką o ścianę. Z czystym sercem więc mogę się przyznać, że nie wiem, dlaczego wybierając się w tydzień później do biblioteki najpierw pospieszyłam do półki z młodzieżówkami i czym prędzej zgarnęłam z niej kontynuację "Wybranych". Zatęskniłam? Tak bardzo zaintrygowały mnie dalsze losy Sheridan i świty? A może po prostu nie mogłam pozostawić serii niedokończonej? 
"Dziedzictwo" czytałam z przerwami - najpierw ją zaczęłam, potem, bardzo zniechęcona powolnym rozwojem wydarzeń, zabrałam się za coś innego, a w końcu musiałam przeczytać lekturę, która szła mi, lekko mówiąc, jak po grudzie... więc tak naprawdę zanim na dobre wkręciłam się w historię, minęło sporo czasu i oczekiwania w stosunku do tej książki odrobinkę zmalały. Jedno muszę powiedzieć: z pewnością nie ma tutaj krzty jakiejkolwiek oryginalności i powiewu świeżości, na jaki liczyłam, mając nikłą nadzieję, że po niezbyt udanych "Wybranych" autorka poszła po rozum do głowy i zaopatrzyła się w parę świetnych pomysłów, które przekaże nam na kartach kontynuacji. Owszem, nie mogę zarzucić Daugherty nieumiejętności prowadzenia akcji, budowania napięcia i, broń Boże, przewidywalności, ale mimo wszystko sprawy, które powinny mnie zaszokować i co najmniej przestraszyć, wydały się po prostu utarte i nieco przekolorowane, a niektóre zwroty akcji zdawały się być po prostu wciśnięte na siłę. Jednak czy właśnie ten, dosyć poważny, błąd, zaważył na ocenie całej powieści? 
A tutaj Was zadziwię, ponieważ powiem, że nie. Że mimo tej całej powtarzalności i braku jakiejkolwiek oryginalności, mimo głupich posunięć i nieudanych cliffhangerów, mimo wolnego rozwoju akcji i tego, że w połowie książki miałam historii zupełnie dosyć, zakochałam się w niej. Zakochałam się w lekkim, niesamowicie wciągającym stylu pisania Daugherty, w magicznej aurze, jaką wykreowała, w Cimmerii i jej uczniach, w tej atmosferze niepokoju, która powoli zaczęła się wkradać w mury akademii, zmuszając członków Nocnej Szkoły do wzmożonej czujności... w końcu w murach zamku pojawił się szpieg Nathaniela, przekazujący mu informacje o każdym poczynaniu Isabelle. Ostatnie sto stron było dla mnie ułamkiem sekundy, podczas którego z zapartym tchem obserwowałam, jak bohaterowie zmieniają się w mgnieniu oka, a ci, których uważałam za przyjaciół, okazują się wrogami. Końcówka... nic nie wyjaśniła. Właśnie dlatego nie mogę się doczekać, kiedy w moje ręce wpadną "Zagrożeni".
Bohaterowie... zawiedli mnie, zresztą już w poprzednim tomie nie za bardzo ich polubiłam. Można by powiedzieć w wielkim skrócie, że w "Dziedzictwie" tylko pogłębiła się moja niechęć do niektórych, a o, dziwo, irytować mnie zaczął również Carter. Nie będę zdradzać szczegółów, żeby nie spoilerować osobom, które nie czytały, ale mimo wszystko Sylvain bardziej zyskał moje serce i myślę, że w następnych częściach musiałby zdarzyć się cud, żeby West znowu wkupił się w moje łaski. Natomiast Allie... tutaj muszę zaprzeczyć słowom Sylvaina, jakoby podejmowała ona zawsze najlepsze dla niej decyzje. Niektóre z nich były do bólu egoistyczne i nieprzemyślane, za które miałam ochotę wstać, iść zaczerpnąć świeżego powietrza i opłakać ludzką głupotę. Naprawdę.
Polecam tym, którzy czytali pierwszy tom i nie są pewni, czy warto zabierać się za drugi. Warto, mimo tego, że oba nie powalają oryginalnością i można się doszukać doprawdy sporych błędów.

Ocena - 8/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.matras.pl