"Tajemny ogień" - C. J. Daugherty i Carina Rozenfeld

Sacha Winters i Taylor Montclair. 
Mieszkają w innych państwach, chodzą do innych szkół, mają inne zainteresowania, prowadzą zupełnie inne życie. Z pozoru nic ich nie łączy - dopóki nauczyciel francuskiego nie proponuje Taylor udzielenia korepetycji rodowitemu Francuzowi. Wtedy okazuje się, że ta dwójka ma ze sobą o wiele więcej wspólnego, niż się spodziewali, szczególnie, że data śmierci jednego z nich zbliża się nieubłaganie... czy razem pokonają klątwę rzuconą przed wieloma laty na rodzinę Wintersów, nie narażając swych bliskich na niebezpieczeństwo? 

Pierwszym pytaniem, które nasunęło mi się zaraz po przeczytaniu tej książki, jest fakt, który nurtuje mnie do tej pory - czy duet C. J. Daugherty z Cariną Rozenfeld jest lepszy od popularnej serii o Nocnej Szkole? Czy autorka, która wywołała nieco mieszane uczucia, odrobinę zyskała w moich oczach opowieścią zgoła inną niż tą przedstawioną oczami Allie Sheridan i jej przyjaciół? A może wręcz przeciwnie, straciłam do niej jakiekolwiek zaufanie i już nigdy nie sięgnę po książkę jej autorstwa, odradzając twórczość Daugherty wszem i wobec? Dotąd, pisząc tę recenzję, nie mam pewności, co miałabym o niej powiedzieć - polecić, wychwalić, czy wytknąć błędy i oszczędzić Wam zawodu, który w pewnych momentach niestety jest nieunikniony. Jednak mam nadzieję, że po przeczytaniu mojej recenzji sami podejmiecie decyzję, co chcecie sądzić o tym fenomenalnym duecie? Bo mimo wszystko - jest on fenomenalny. 
Nie będę ukrywać, że książka ta zaczęła się gorzko. Schematycznie, nieciekawie, nieoryginalnie i po prostu zwyczajnie, tak jak wiele innych - ot, pojawia się chłopak z jakimiś niezrozumiałymi zdolnościami i dziewczyna, typowa angielska kujonka, która niby ma wszystko, ale pragnie więcej i swoim zachowaniem potrafi przyprawić potencjalnego czytelnika o przysłowiowy "zawrót głowy". I oczywiście nagle, zupełnie nagle, w ich życiu zaczynają dziać się rzeczy, które połączą dwójkę nastolatków na zawsze, w ułamku sekundy zostajemy wprowadzeni w świat mistycznych mocy i pradawnych klątw.  Ile razy słyszeliście już o podobnym schemacie? Pewnie wiele. Tutaj niestety, nie ma żadnego wyjątku. 
Mimo wszystko, opowieść przedstawiona na kartach tej książki bardzo przypadła mi do gustu. Chyba nigdy młodzieżowa fantastyka nie przestanie mi się podobać - przecież tyle razy już czytałam coś podobnego, a nadal jakoś puszczam to autorom płazem i zakochuję się w historii tak, jakbym słyszała ją kompletnie po raz pierwszy. Tutaj bardzo spodobały mi się decyzje podejmowane przez bohaterów, które nigdy nie powalały inteligencją, ale również nie kwalifikowały się do tych nieuzasadnionych i głupich, których tak nie znoszę. Autorki poprowadziły akcję w taki sposób, że postacie były skupione praktycznie wyłącznie na swojej misji - nie znalazło się miejsca na jakieś ewentualne rozterki czy nieuzasadnione działania, nie ukierunkowane niczym konkretnym. Właśnie to bardzo mi się podobało: choć lubię, jak bohaterowie "żyją własnym życiem", to szybka, wartka akcja również, jak widać, potrafi zawładnąć moim sercem.
Styl pisania autorek, czyli to, co w książce najważniejsze, zdecydowanie mogę zapisać na plus. Był lekki, szybki, prosty, ale też nie infantylny - spełniał wszystkie wymogi, jakie stawiam wobec przeciętnej książki młodzieżowej. Bardzo podobały mi się dialogi, które zostały wplecione w akcję, ponieważ pisarki nie siliły się na młodzieżowe słownictwo czy zwroty pasujące do młodego wieku postaci - przez to wydawały się one bardziej naturalne, a nie wmuszone na siłę i kompletnie pozbawione sensu.
Właśnie, bohaterowie. To oni, wbrew wszelkim moim obawom, są najlepszym aspektem tej książki, który na pewno zawsze będę wspominać, przypominając sobie tę powieść. I Taylor, i Sacha zyskali moją sympatię praktycznie od pierwszych stron, nie irytując mnie żadnym swoim postępkiem czy nieprzemyślaną decyzją. Dopiero po lekturze doszłam do wniosku, że właśnie młoda panna Montclair była bohaterką, którą w stu procentach polubiłam i nie mam jej nic do zarzucenia, co u postaci żeńskich niesamowicie rzadko mi się zdarza.  
Ogółem polecam Wam tę książkę jako coś lekkiego na zimowe popułudnie. Może nie zagości ona na liście Waszych ulubieńców, ale z pewnością długo nie zapomniecie o niesamowitych perypetiach Sachy i Taylor.

Ocena - 8/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.matras.pl