"Elita" - Kiera Cass

W pałacu zaczyna robić się coraz bardziej niebezpiecznie - ciągłe ataki rebeliantów i życie w panicznym strachu przed nowymi napadami nie ułatwiają księciu Maxonowi dokonania wiążącego wyboru. A America Singer musi zdecydować, czego tak naprawdę pragnie: życia u boku rodziny królewskiej, w przepychu i luksusie, czy może spokojnego losu jako jedna z wielu poddanych rządu? Jednak czas mija, a wszystko wskazuje na to, że król i królowa mają wobec Maxona inne plany, niż sam by mógł pomyśleć...


Z ogromną niecierpliwością czekałam na chwilę, w której będzie mi dane poznać dalsze losy jednej z wybranek księcia, lady Ameriki - tęskniłam za pałacem, przepychem, drogimi sukienkami, biżuterią i rodziną królewską, za bajkową atmosferą, która otulała mnie niczym ciepły koc już po przeczytaniu kilkunastu stron. Tak naprawdę nawet nie przeszło mi przez myśl, że drugi tom może okazać się gorszy czy mniej dopracowany niż początek historii: mimo tylu negatywnych recenzji nadal twierdziłam, że nic nie zepsuje mi tego niesamowitego klimatu i delikatnej aury rywalizacji, którą niegdyś tak pokochałam. Jednak czy miałam rację? Czy znów uznam, że jest to książka bez wad, czy tym razem wytknę jej coś poważnego? 
Wchodząc z powrotem w cukierkowo-baśniowe mury pałacu królewskiego rodziny Schreave, stwierdziłam, że dużo się w nim zmieniło od czasu, kiedy go opuściłam. Zniknęła rodzinna, bajkowa atmosfera, którą tak pokochałam w poprzednim tomie, zniknęły delikatne intrygi, zanikły niesamowite niespodzianki, serwowane nam przez Kierę Cass w Rywalkach praktycznie co drugą stronę. Właśnie chyba to jest największym błędem powieści - autorka zamiast skupić się na kreowaniu aury tajemniczości i narastającego niepokoju, a nawet paniki rosnącej pomiędzy uczestniczkami, poświęciła bite kilkanaście rozdziałów powieści na zmieniające się jak w kalejdoskopie rozszalałe emocje panny Singer. Chyba nie ma niczego, co w książkach nienawidziłabym bardziej, niż niezdecydowanie głównych bohaterów - a tutaj dostałam solidną porcję głupiutkiej, dziewczęcej postaci, która dosłownie w kilka stron straciła wszystkie atuty, które tak wychwalałam przy okazji pierwszego tomu.
Po dłuższym zastanowieniu można dojść do wniosku, że główny wątek fabularny wcale nie należy do najgorszych - składny, prosty, a jednocześnie pełny zagadek i niepokoju, w pewnych momentach trzymający nas w napięciu, a w pewnych po prostu pozwalający nam odetchnąć po emocjonujących wydarzeniach. Tak naprawdę nie mam nic do zarzucenia opowieści przedstawionej przez panią Cass i uważam, że mimo początkowych zgrzytów, kiedy nie mogłam się w nią wciągnąć, jest ona dobrze i dokładnie wykreowana nawet dla doświadczonego w dystopiach czytelnika. Bardzo spodobało mi się, że autorka odstąpiła nieco od schematów, które mogły w Rywalkach troszeczkę razić - tutaj postawiła bardziej na oryginalność, kreując zdarzenia, o których nawet się nie śniło, że kiedykolwiek mogą zdarzyć się w murach idealnego zamku i dobrze wychowanych dam, będących w stanie zrobić wszystko, byle tylko zdobyć upragnioną koronę.

Jeżeli chodzi zaś o bohaterów - nie wiem, czy jest sens by się rozpisywać, ponieważ lepiej poznajemy tylko trzech: Amerikę, Maxona i nieszczęsnego Aspena, gwardzistę od siedmiu boleści i nieustannego prześladowcę głównej bohaterki, pojawiającego się w tym momencie, w którym był najmniej potrzebny. Jedną mam tylko nadzieję: że jego wątek zostanie zakończony tak szybko, jak się zaczął.

Czy polecam? Owszem, polecam, bo spędziłam przy niej parę przyjemnych godzin, a nawet mimo błędów mogę nadal zapisywać serię w gronie ulubionych. Mam nadzieję, że Jedyna zrekompensuje mi to wszystko, czego zabrakło przy drugim tomie.

Ocena - 7/10