"Więzień labiryntu" - James Dashner

Tajemniczy Labirynt stanowi dla Thomasa swoistą zagadkę - pewnego dnia budzi się on w ciemnej windzie, nie pamiętając nic oprócz swego imienia. Okazuje się, że nie jest w tym miejscu sam, a inni chłopcy również nie mają pojęcia o swoim pochodzeniu i rodzinie. Ale czy wydostaną się z przygotowanej przez system pułapki, czy może pozostaną tutaj na zawsze?

"Więzień labiryntu" przypomniał mi, jak dawno nie czytałam prawdziwej dystopii. Jak potrafiłam się cieszyć każdym słowem, wydarzeniem, jak po przeczytaniu książki mogłam się czuć tak pusta w środku, bez emocji, wypruta z uczuć. Jak byłam w stanie myśleć tylko o śmierci danych bohaterów, rozpaczać po ich stracie i myśleć, kto będzie następny. Przypomniał mi, co to znaczy naprawdę wciągnąć się w fabułę. 

Nie wiem, o czym mam Wam opowiedzieć, żeby nie przesłodzić. Gdybym mogła, rozwlekałabym się jedynie nad cudownością niektórych bohaterów, zwrotach akcji, ponieważ w moim umyśle nie ma miejsca na błędy w tej powieści. Nie ma miejsca na jakiekolwiek potknięcia, dla mnie wszystko jest po prostu i-de-al-ne. 

Styl pisania autora jest bardzo lekki i przyjemny w lekturze, toteż czyta się ją, ba, nawet pożera bardzo szybko. Słownictwo używane przez bohaterów jest chyba najbardziej pomysłowe z książek, które czytałam. Strefa posiadała swój własny slang, używany praktycznie w każdej kwestii np. "sztamak" czy "njubi". Nigdy nie spotkałam się z takim czymś w książce, co świadczy o ogromnej pomysłowości autora.

Jedynym minusem, jaki mogę zaobserwować są trochę przydługie opisy, które czasem mnie nużyły. Jestem zwolenniczką akcji i wolę, jak na kartach książki dużo się dzieje, ale sądzę, że jeśli lubicie opisy, nie będzie Wam to przeszkadzało. 

Thomas, główny bohater, bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Mam to do siebie, że jestem dosyć sceptycznie nastawiona do postaci tego typu i zazwyczaj moje obawy się potwierdzają - główni bohaterowie są wręcz irytujący. Tutaj Thomas wydawał mi się tak realistyczny, tak 'ludzki', że czasem musiałam się zastanawiać, jak to jest możliwe. Każda postać była wyjątkowa, niepowtarzalna i każdą lubiłam na swój sposób, nawet, jeśli bardzo naprzykrzyła się głównemu bohaterowi. 

Na moją szczególną miłość zasłużył Minho. Kapitan Zwiadowców, niespotykane poczucie humoru i chłodno myślący - jednym słowem, bohater ideał. 

Aż ciężko nie pisać Wam tu o zgonach, ale nie chcę zepsuć Wam radości i smutku z czytania. Zapewniam Was tylko, że nie będziecie się spodziewać tego, co wydarzy się na kolejnej stronie. 

Nie wiem, jak Was przekonać, byście sięgnęli po "Więźnia...", dlatego po prostu daję jej taką ocenę, na jaką w rzeczywistości zasługuje. Mam nadzieję, że Wy również zatopicie się w świecie Streferów!

Tytuł: Więzień labiryntu

Tytuł oryginalny: The Maze Runner

Autor: James Dashner

Ilość stron: 424

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Wydanie polskie: 2014

Wydanie oryginalne: 2009

Ocena: 9/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.matras.pl.