"Czerwień rubinu" - Kerstin Gier

Gen podróży w czasie jest w rodzinie Gwendolyn Shepherd od pokoleń, lecz nikt się nie spodziewa, że jego nosicielką jest akurat ona. Oto dziewczyna przemieszcza się o sto lat wstecz, odkrywa, że jest ostatnim podróżnikiem w czasie i... że jedenasty to niesamowity Gideon, z którym stosunki jednak nie układają się tak dobrze, jak by chciała. To nie czas jednak na zakochiwanie się - przed Gwen piętrzy się nierówna droga to rozwiązania zagadki z XVIII wieku.

Nie wiem, czego się spodziewałam, sięgając po "Czerwień rubinu". Przygodówki? Fantasy? Czegoś, co mnie zachwyci czy może kompletnego książkowego nieporozumienia? Nie jestem w stanie Wam powiedzieć. Byłam po prostu nastawiona tak sceptycznie, że żadne odczucie, dobre ani złe, nie przeważyło nad narastającą obojętnością dla twórczości pani Gier. Czytając, jak zwykle przed przeczytaniem, recenzje, bałam się jeszcze bardziej - były podzielone. Ale jak książka wypadła w moich oczach?

Zaskoczyła mnie bardzo, ale to bardzo pozytywnie: każdy szczegół był dopracowany, nawet najmniejszy, co skłaniało czytelnika do przemyśleń, czy to właśnie nie ten kiedyś wpłynie na całą historię Gwendolyn i wywróci ją do góry nogami. Motyw podróży w czasie, dotąd mało popularny, tutaj został przedstawiony zupełnie w innym świetle, dzięki któremu czytelnik natychmiast się z nim utożsamia i chce wiedzieć, co wydarzy się na dalszych kartach tej powieści.
Styl autorki jest bardzo przyjemny i pozwala chociaż na chwilę zatopić się w powieści, zapominając o świecie rzeczywistym. Słownictwo używane przez bohaterów jest odpowiednie do ich wieku i charakteru: młodzieżowe, bardziej poważne czy żartobliwe. Niekiedy tylko możemy spotkać się z nieco absurdalnymi wydarzeniami czy głupim zachowaniem bohaterów, ale są to bardzo rzadkie sytuacje, których praktycznie się nie zauważa.

Nie wiem, co mam Wam opowiadać o postaciach. Gwendolyn bardzo pasowała mi do tej książki, podobało mi się to, że nie była wyidealizowaną główną bohaterką i że wszystkiego uczyła się po trochu. Kiedy przychodziły momenty, w których bała się bądź była zirytowana, autorka doskonale odwzorowywała to na kartach książki, więc można było wczuć się w emocje dziewczyny. Jej przemyślenia nie były głupimi rozważaniami typowej szesnastolatki, ale poruszały ważne dla książki tematy i nie były przedłużane na siłę.

Niestety, nie jestem fanką jedenastego podróżnika w czasie, czyli Gideona. Wyobrażałam go sobie zupełnie inaczej, a w gruncie rzeczy okazał się jednym z gorszych męskich bohaterów, z jakimi kiedykolwiek miałam do czynienia. Jedyne, co mogę dodać w tym kontekście to to, że mam nadzieję, że książka nie potoczy się w tym kierunku, w jakim myślę...
Czy polecam? Myślę, że tak. Dla mnie książka była po prostu magiczna i każdą chwilę, jaką z nią spędziłam na pewno zapamiętam na dłuższy czas. Nie mogę się doczekać momentu, kiedy pobiegnę do bliblioteki po "Błękit szafiru" i odkryję kolejne przygody Gwendolyn i Gideona. Dlatego... mam nadzieję, że i Wy jak najszybciej po nią sięgniecie.

Nie wiem dlaczego ta recenzja jest taka krótka, ale nie mam większej weny na rozpisywanie się. Mam nadzieję, że te moje kilka słów wystarczy, aby Was przekonać, że ta książka ma swoją własną magię.

Tytuł: Czerwień rubinu

Tytuł oryginalny: Rubinrot

Autor: Kerstin Gier

Ilość stron: 344

Wydawnictwo: Egmont

Wydanie polskie: 2011

Wydanie oryginalne: 2009

Ocena: 8/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.matras.pl.