"Druga szansa" - Katarzyna Berenika Miszczuk

Jak się nazywam?
Ile mam lat? 
Gdzie jestem? 
Kim jest ta Morulska i dlaczego zachowuje się, jakby posiadła wszelkie tajemnice świata? 
Co to jest Druga Szansa? 
Czy te kłamstwa są prawdą? 
Czy można stąd uciec? 
Czemu słyszę... to? 
Czy ja jestem... szalona? 

Ta książka nie jest przerażająca. Nie jest powalającym horrorem, nie zwala z nóg, nie sprawia, że trzęsiemy się ze strachu albo ogarnia nas paraliżujący strach za każdym razem, kiedy idziemy ciemnym korytarzem własnego domu i gorączkowo szukamy włącznika światła. Nie spowoduje też w nas żadnego uczucia niepokoju, nie nabawimy się przez nią koszmarów ani też nie stwierdzimy, że pani Katarzyna mogłaby zastąpić Stephena Kinga na tronie najlepszego autora horrorów, który powinien przerażać swoimi pomysłami cały świat. Ale mimo wszystko... nie zapomnicie tej specyficznej atmosfery, jaka owionie Was zaraz po tym, jak zacznie się dziać coś złego. Nie tak szybko pozwolicie Julii Stefaniak odejść w niepamięć, a na widok kruka nie raz jeszcze podskoczycie i wyszepczecie pod nosem "kłamiesz". Mogę Wam to obiecać. 
Nie wiem, jak powinnam zacząć tę recenzję. Może od tego, że nigdy nie było mi po drodze z polskimi autorami? Może powinnam przytoczyć parę refleksyjnych zdań z wnętrza książki i uzasadnić, dlaczego właśnie one wzbudziły we mnie takie a nie inne emocje? Zacząć wytykać rażące błędy albo opiewać doskonałości? A może właśnie nie pisać nic, bo pustka działa na naszą wyobraźnię bardzo pobudzająco i krzepiąco? Fakt jest faktem - od skończenia lektury tej książki minęło już prawie dziesięć dni, a ja wciąż nie potrafię znaleźć oceny, która w stu procentach oddawałaby emocje towarzyszące mi podczas przewracania jej kartek. Nawet nie możecie sobie wyobrazić, ile razy już zaczynam tę recenzję, kopiuję, wklejam, zmieniam szyk zdań i próbuję ułożyć je w jakąś składną całość, a wychodzi jedynie jakaś bezsensowna paplanina o niczym. Dlatego mam nadzieję, że "Drugą szansę" spróbujecie zrozumieć sami. Ja ją Wam tylko polecę.
Fabuła, jaką zaserwowała nam pani Katarzyna, jest... z pozoru banalna. Wiadomo, codziennie rano główna bohaterka wstaje, znosi wykłady Morulskiej, idzie na spacer, wraca, je obiad, znowu gadanina Morulskiej, znowu idzie na spacer, potem kładzie się spać i tak błędne koło się zatacza. Jednak z każdą sekundą odczuwałam wrażenie, jakby napięcie powoli wzrastało, odkrywając rąbek tajemnicy tylko po to, by zaraz wprowadzić nas w błąd i rozsypać wskazówki w miejscach, w których byśmy ich w żadnym wypadku nie szukali. Pani Miszczuk jest mistrzynią prowadzenia fabuły w taki sposób, byśmy nie mogli się niczego domyślić, dopóki nie dostaniemy tego podanego na tacy i opisanego na dziesiątki różnych sposobów. Nie zdarzyło mi się, bym sama dopowiedziała końcówkę jakiegoś wątku czy odgadła ukryte znaczenie jakiegoś z wydarzeń, które miało znaczący wpływ na dalszą historię. Z początku niewinna i wręcz przyjazna atmosfera z biegiem czasu zaczyna pokazywać siebie z całkiem innej strony, z takiej, której byśmy się nie spodziewali nawet w najśmielszych snach.
Bohaterowie... to chyba zdecydowanie najgorszy aspekt tej książki. Przyznam się, że ani Adama, ani Julii nie darzyłam zbytnią sympatią, ale o ile Julię jeszcze potrafiłam znieść, to Adam nie zyskał mojego respektu od pierwszego spotkania. Mimo tego, że autorka próbowała wykreować im jakikolwiek portret psychologiczny i odbić w ich charakterze znaczące traumy przeszłości, czasem odnosiłam wrażenie, że są oni po prostu nudni i bezpłciowi, papierowi. Tak jakby próbując stworzyć arcydzieło, chciała wcisnąć w nich zbyt wiele, niż mogą sami unieść.
Czy polecam? Owszem, polecam. Nie wiem, jakie Wy będziecie mieli o niej zdanie, ale wiedzcie, że z pewnością długo nie zapomnicie o tym, co czeka Was za murami "Drugiej szansy". Mam nadzieję, że trochę Was do tego zmotywowałam.

Ocena: 7/10