"Pandemonium" - Lauren Oliver

źródlo: www.empik.com

Tytuł: Pandemonium
Tytuł oryginalny: Pandemonium
Autor: Lauren Oliver
Ilość stron: 376
Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive
Wydanie polskie: 2012
Wydanie oryginalne: 2012
Ocena: 9/10

RECENZJA NIE ZAWIERA SPOILERÓW, LECZ JEŚLI BARDZO SIĘ ICH BOICIE, PO PROSTU NIE CZYTAJCIE OPISU!

Kiedy Alex ginie w płomieniach podczas długo planowanej ucieczki z Portland, z płomieni, dymu, popiołu i długo skrywanego strachu przed porażką rodzi się nowa Lena. Lena Morgan Jones nie przejmuje się czasami "sprzed", walczy o wolność i robi wszystko, aby dopomóc mieszkańcom Głuszy w obaleniu przekonania, że miłość, współczucie i troska to rzeczy, które trzeba eliminować. 

     Jeśli miałabym na temat "Pandemonium" powiedzieć tylko jedno zdanie, które opisałoby je w stu procentach, na moje usta cisnęłoby się właśnie to: po przeczytaniu tej książki w mojej głowie roi się zdecydowanie zbyt wiele pytań, na które jeszcze nie znam odpowiedzi, mimo, że do końca trylogii zostało tak niewiele. Łudząc się, że kontynuacja przecudownego, magicznego "Delirium" wyjaśni wszystkie niedopowiedzenia i ukryte praktycznie w każdym zdaniu tajemnice, popełniłam największy błąd swojego życia - w tym momencie poznałam ich jeszcze więcej, zagłębiłam się w tym świecie po same uszy i wciąż czuję, jakbym przebywała razem z bohaterami w Głuszy, podczas spotkań AWD czy wykonywania tajemniczej misji, a każde, nawet najprostsze słowo przynosiło nowe informacje na temat ruchu oporu. Po wielu stronach oczekiwania na jakiś oszałamiający cliffhanger,  teraz, po przeczytaniu drugiej części, mogę powiedzieć tylko jedno - wiem, że trudno będzie mi się z nią rozstać po "Requiem".
    Chyba pierwszy raz przy pisaniu jakiejkolwiek recenzji mam problem z dobraniem odpowiednich słów, by ją opisać. Uważam, że zwykłe obdarzenie stylu autorki epitetami w guście "cudowny, niesamowity, wspaniały" nie oddałoby w całości tego uczucia, gdy nie możemy się doczekać przewrócenia następnej kartki, a z drugiej strony boimy się dotrzeć do końca, zamknąć książkę i powiedzieć "czemu, dlaczego, po co, jak, ja chcę następną część!". Musicie po prostu zrozumieć, chyba, że w ciągu swojej czytelniczej kariery doświadczyliście podobnych emocji. Wchodząc do Głuszy, nie wyjdziesz z niej, Lauren Oliver oplecie Cię wianuszkiem tajemnic i nie wypuści, dopóki nie poznasz ich wszystkich.
    Raczej nie muszę Was informować, że przed przeczytaniem "Pandemonium" bardziej niż podekscytowanie czułam strach, że wcale nie dostanę tego, czego tak naprawdę oczekiwałam od kontynuacji tak CUDOWNEJ pozycji. Straszliwie bałam się tego uczucia zawodu, ogarniającego mnie powoli i odpychającego od siebie myśl, że 'może jeszcze będzie lepiej', że się poprawi, a tak naprawdę początki zawsze są trudne, że trzeba zaczekać na odpowiedni moment, a naprawdę się w niej zakocham. W ciągu tych prawie czterystu stron nie było miejsca na takie rozważania, nawet przez sekundę nie ubolewałam, nie nudziłam się ani nie odliczałam kartek do końca. Muszę przyznać, że aż trudno pisze mi się aż tak wychwalającą recenzję - boję się, że uznacie ją za zbyt przesłodzoną, ale po prostu musicie zrozumieć, że 'na świeżo' po "Pandemonium" moje emocje są tak bardzo pozytywne, że aż trudno ująć to inaczej, niż używając samych superlatyw.
   Bohaterowie... byli zupełnie inni i to nie tylko z tego powodu, że większość z nich była nowa i dotąd niewspomniana w trylogii. Widać było, że Lena pod wpływem każdego, nawet najmniejszego kroczku zrzuca skorupę starej, zapatrzonej w rząd dziewczyny, a staje się zupełnie niezależna i nie patrząca w tył, nie zamartwiająca się rzeczami, które wydarzyły się kiedyś - zawsze skupiała się na danym momencie, żyła chwilą. Nową postacią, aczkolwiek barwną i kolorową, okazał się tajemniczy Julian Fineman, kompletne przeciwieństwo Leny, i, cóż tu ukrywać, jej przepełniony nienawiścią do Odmieńców wróg. Pojawił się tak nagle i niespodziewanie, że na początku go nie polubiłam, ale z biegiem czasu okazał się osobą z całkiem ciekawą osobowością.
   Teraz opowiem Wam o rzeczy, która mnie zszokowała i cudem muszę się powstrzymywać, by nie opisać jej od początku do końca, czyli o zakończeniu. Lauren Oliver została według mnie okrzyknięta mistrzynią zakończeń, o których nie można przestać myśleć. I końcówka pierwszej części, i drugiej wprawiła mnie w stan kompletnego oszołomienia, dotąd nie mogę sobie wyobrazić, jak autorka potrafiła przez dobre kilkaset stron budować napięcie, by na ostatniej je rozładować z pięciokrotnym powodzeniem.
   Podsumowując, czytajcie, czytajcie, ale tylko wtedy, kiedy macie pod ręką trzecią część. Bez niej z pewnością nie będziecie mogli zapomnieć o tym, co Lauren zrobiła w "Pandemonium" i czytanie jakiejkolwiek innej pozycji zajmie Wam naprawdę o wiele więcej czasu, niż sobie wyobrażacie. Polecam całym sercem!