"Zagubiony heros" - Rick Riordan

źródło: www.empik.com

Tytuł: Zagubiony heros
Tytuł oryginalny: The Lost Hero
Autor: Rick Riordan
Ilość stron: 530
Wydawnictwo: Galeria Książki
Wydanie polskie: 2011
Wydanie oryginalne: 2010
Ocena: 9/10

Pewnego dnia Jason budzi się w szkolnym autobusie, nie pamiętając praktycznie niczego ze swojego wcześniejszego życia. Wie, że ma dziewczynę o imieniu Piper, najlepszego przyjaciela Leo, a sam uczy się w szkole Dziczy dla nastolatków z problemami, ale sama choćby wzmianka o wspomnieniach przyprawia go o kompletną pustkę w głowie. Kim jest, gdzie są jego rodzice i dlaczego zapomniał wszystko, czego nie powinien - to nawet nie połowa z pytań, na które musi znaleźć odpowiedź podczas wielu przygód, jakie go spotkają w przyszłości.

     Z pewnością na samą wzmiankę o mitologii greckiej wielu z nas przypominają się godziny, ba! nieprzespane noce pełne ślęczenia nad podręcznikiem od języka polskiego czy historii - nieudolnego zapamiętywania imion danych bóstw (oczywiście greckich i rzymskich!), ich atrybutów czy ról, jakie niegdyś pełniły na świętej górze Olimp. Szczerze się przyznam, że i ja nie od początku dostrzegłam jej interesującą historię i wielce symboliczne mity, które do tej pory przewijają się w mojej pamięci: jednak w całej mojej książkowej karierze Rick Riordan miał chyba największy wpływ na to, bym w końcu się do niej przekonała.
     Jeśli czytacie mojego bloga od dłuższego czasu, na pewno wiecie o tym, że pierwsza seria autora, "Percy Jackson" nie za bardzo przypadła mi do gustu. Mimo, że jeszcze nie zakończyłam przygody z młodym synem Posejdona, nadal jakoś nie mam ochoty do niej powracać i na samą wzmiankę o tym, bym w końcu ją dokończyła po prostu zamykam przeglądarkę i staram się myśleć o czym innym. Dlatego chyba nie muszę tłumaczyć, że mimo wszystkich bardzo pozytywnych, pochlebnych recenzji na temat "Zagubionego herosa", do lektury drugiej mitologicznej serii pana Riordana podeszłam z niemałymi obawami i sceptycyzmem. Choć w głębi duszy wierzyłam, że nie trzeba poddawać w wątpliwość całkiem niezłego poczucia humoru, jakim obdarzał nas autor w swoich poprzednich książkach, z drugiej strony jednak wciąż miałam w pamięci okropny zawód, jaki przeżyłam czytając jego wcześniejsze pozycje.
    Tak jak wspominałam, naprawdę wiele osób uznaje serię "Olimpijscy herosi" za jedną ze swoich ulubionych, wychwalają ją pod niebiosa i polecają wszystkim, którzy tylko się nawiną. Tak było w sumie i ze mną - po horrendalnie wysokiej liczbie przeczytanych przeze mnie dziesiątkowych opinii i niesamowitych superlatywach, jakimi obdarzano styl pisania pana Riordana postanowiłam przekonać się na własnej skórze, co autor będzie w stanie mi dać i tym razem. Szczerze powiedziawszy, zakochałam się w niej już po pierwszym rozdziale, chciałam poznać więcej i więcej, nie mogąc uwierzyć, jak można wymyślać tak zwariowane i jednocześnie przemyślane przygody bohaterów. Styl pisania autora jest idealny w każdym calu, choć nie używa on wysublimowanych wyrażeń czy górnolotnych słów, nie jest on nawet okrzyknięty przeze mnie tzw. "czarodziejem słów". Mimo wszystko opowieść o przygodach wspaniałej trójki herosów wciągnęła mnie od pierwszych wersów, choć nie zaczęła się jakoś specjalnie nadzwyczajnie czy oryginalnie. Czy takie uczucie czasem nie nazywa się książkową miłością od pierwszego wejrzenia?
     Pomysł na fabułę naprawdę pozytywnie mnie zaskoczył, a jego wykonanie przebiło chyba wszystkie możliwe noty, jakie mogłoby otrzymać - było po prostu IDEALNE! Czytając "Zagubionego herosa" nawet przez moment nie poczułam się znudzona czy zirytowana powtarzalnością wątków czy ich zbytnią infantylnością... tylko z każdą chwilą przygody Piper, Leo i Jasona coraz bardziej zapierały mi dech w piersiach i miałam nadzieję na więcej. Docierając powoli do końca, w ogóle nie mogłam uwierzyć, że nie mam przy sobie kolejnej książki z serii i chyba dałabym wszystko, by nie musieć czekać na nią do kolejnej wizyty w miejskiej bibliotece. Czuję, że po jej skończeniu długo nie będę mogła się otrząsnąć i siegnąć po kolejne pozycje. Moje myśli wciąż znajdują sie w Obozie Herosow i grają w siatkówkę razem z satyrami.  
    Czas chyba wspomnieć o jednym z największym atutów wszystkich książek Riordana, czyli o niesamowicie wykreowanych bohaterach. Jason, Leo i Piper stają się odtąd  moją ulubioną książkową paczką przyjaciół, których lojalność wobec siebie pokochałam od pierwszego wejrzenia. Nie było chwili, by mnie zirytowali czy doprowadzili choćby do wewnętrznego szeptania "czemu tak postąpili, przecież to nierozsądne, nie, nie, nie!". Nie mogę się doczekać, kiedy poznam kolejne ich przygody. Niestety wiem, że w "Synie Neptuna" ich nie dostanę, ale... i tak czekam na możliwość przeczytania kontynuacji.
    Książkę polecam... wszystkim, wszystkim, kompletnie wszystkim! Mam nadzieję, że pokochacie ją tak samo jak ja.