"Eleonora i Park" - Rainbow Rowell

źródło: www.empik.com

Tytuł: Eleonora i Park
Tytuł oryginalny: Eleonor and Park
Autor: Rainbow Rowell
Ilość stron: 360
Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive
Wydanie polskie: 2015
Wydanie oryginalne: 2013
Ocena: 8/10

Eleonora. Rudowłosa, nieszczęśliwa, nielubiana. Kiedyś nie znała komiksów, Batmana i uczucia towarzyszącego nocnemu czytaniu. Kiedyś w ogóle nie słuchała muzyki, Beatlesów, nie martwiła się o baterie i nie zapominała o całym świecie ze słuchawkami w uszach. Kiedyś w ogóle nic ją nie obchodziło - tylko to, by utrzymać się przy życiu i znieść wyzwiska okrutnego ojczyma.
Park. Ciemnowłosy Azjata, niby inny, a jednak wtapiający się w tłum i taki sam jak wszyscy. Ma wspaniałą rodzinę, brata, rodziców, marzy o prawie jazdy i o tym, by w końcu skończyć szkołę. Przejmuje się takimi sprawami, jak wszyscy inni - z kim by tu pójść na końcoworoczny bal, jak nauczyć się na zbliżające egzaminy i kiedy pograć w kosza z kolegami. 


      Przesłodzona, mówili. Głupawa, mówili. Dziecinna, mówili. Nic takiego, mówili. Odpuść sobie, mówili. Wiele mówili. Wiele doradzali. Wiele opowiadali. Mówili, że gusta mogą być inne. Mówili, że może mi się spodoba. Ale jak było naprawdę?
      O debiutanckiej powieści Rainbow Rowell słyszało się bardzo dużo, nie tylko pierwsze kilka dni po jej premierze, ale praktycznie do teraz - o tej autorce można powiedzieć prawie wszystko, tylko nie to, by jej fenomen obszedł się bez echa. W ciągu dosłownie kilku dni po jej wydaniu nie było na świecie książkoholika, który nie słyszałby o "Eleonorze i Parku" i "wzruszającej, retrospekcyjnej powieści", jak to ją wcześniej opisywali . Ale im więcej czasu mijało, tym dobre opinie powoli zanikały, a ludzie rozpoczęli litanię wszystkich wad i błędów, jakie mogli wytknąć tej powieści. 
      Zdążyłam zauważyć, że z biegiem czasu coraz częściej sięgam po nielubiane przedtem młodzieżówki. Praktycznie zawsze starałam się ich unikać, a teraz prawie co druga przeczytana przeze mnie książka to typowa przeznaczona dla nastolatków obyczajówka - może po prostu chcę trochę odpocząć od zazwyczaj cięższych fantastycznych powieści i przekonać do innych gatunków? Nigdy nie sądziłam, że akcja umieszczona w realiach normalnego świata będzie mogła mnie tak bardzo wciągnąć, że będę chciała więcej i więcej, jak w tym przypadku. Mam nadzieję, że w ciągu swojej czytelniczej kariery spotkam jeszcze kilka tak genialnych książek, jak właśnie "Eleonora..." czy zrecenzowane niedawno "Papierowe miasta".
      Z bólem serca jednak muszę się przyznać, że "Eleonora i Park" nigdy nie była pozycją "must read", którą straszliwie chciałam przeczytać od chwili wydania i odliczałam godziny, ba! minuty do momentu rozpoczęcia lektury. Szczerze mówiąc, prawdziwym powodem sięgnięcia po nią była czysta ciekawość - chciałam po prostu sprawdzić, co ludziom się tak w niej podobało, a co doprowadziło do tego, że stawiali jej raczej marne oceny.
     Książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła - styl pisania autorki jest bardzo lekki i przyjemny w lekturze, praktycznie wpasowujący się w klimaty lat osiemdziesiątych, w jakich jest osadzona fabuła.  Podczas czytania odnosiłam wrażenie, jakbym magicznym sposobem przeniosła się do tamtych lat i przeżywała, na przemian, wraz z Eleonorą domowe kłótnie i wraz z Parkiem codzienne, monotonne życie pełne normalnych problemów. Bohaterowie byli jak ogień i woda - Eleonora w rozbitej rodzinie, z kilkorgiem rodzeństwa, surowym ojczymem i nieporadną matką, a Park posiadający cudownych rodziców, brata i duży dom, po prostu 'normalne' życie, o jakim dziewczyna mogła tylko pomarzyć. Bardzo podobał mi się ten zabieg i do samego końca nie mogłam się domyślić, jak ich historia się zakończy.
    Bohaterów uważam za bardzo dobrze wykreowane postacie, praktycznie każdy posiadał odmienny charakter i styl bycia, jednak zabrakło mi w nich takiej "żywej iskry", czegoś, co sprawiłoby, że zapamiętam ich na dłużej niż na kilka dni po przeczytaniu książki. Myślę, że to wszystko wina tego, że autorka najbardziej skupiała się na postaciach głównych, a pobocznych spychała na dalszy plan, praktycznie nie zawracając sobie nimi głowy. Chociaż nie był to jakiś rażący błąd, uważam, że jednak pani Rowell powinna sprawę rozwiązać odrobinę inaczej.
     Podsumowując, nie jest to pozycja, która zawita wśród moich ulubionych, ale będę ją wspominać bardzo miło. Szczerze powiedziawszy, gdyby ktoś kazał mi ją opisać jednym słowem, wybrałabym wyraz "słodka". Właśnie taka jest - niezobowiązująca, miła, przyjemna, lekka i szybka. Ulotna jak piórko i urocza jak ogromny, słodziutki kawałek tortu, który aż lepi się od słodkiej polewy. Polecam wszystkim, którzy szukają książki "na chwilę"!