"Mercy. Miłosierna" - Rebecca Lim

źródło: www.empik.com

Tytuł: Mercy. Miłosierna
Tytuł oryginalny: Mercy
Autor: Rebecca Lim
Ilość stron: 237
Wydawnictwo: YA!
Wydanie polskie: 2015
Wydanie oryginalne: 2010
Ocena: 4/10

Mercy, jak zazwyczaj to bywa, budzi się w autobusie w obcej skórze, nie pamiętając nikogo ani niczego. Carmen, w której umysł tymczasowo się wkradła, jest solistką, wybierającą się na szkolną wycieczkę do małego miasteczka Paradise. 
Dziewczyna ma jednak poważną tajemnicę - jest aniołem, który od czasu do czasu przenosi się z jednego człowieka do drugiego, aniołem próbującym naprawić coś zaistniałego w niebiańskim świecie. 
Ale kiedy pozna Ryana i tajemnicze historie, jakimi ostatnio żyje Paradise, czy coś się zmieni?

     Przyznam się szczerze, że do tej powieści od samego początku nie miałam za dużych wymagań, nawet wtedy, kiedy zobaczyłam ją w zapowiedziach na ten rok i zainteresował mnie dosyć oryginalny opis, jakim obdarzyło "Mercy..." wydawnictwo Foksal. Cóż, w końcu kogo uwagi nie przyciągnęłaby wzmianka o aniele przemieszczającym się przypadkowo z ciała na ciało, z duszy na duszę... dodajmy jeszcze do tego tajemniczego, osiemnastoletniego Ryana i intrygujące historie, z jakimi nasza anielica musi zmierzyć się w Paradise, a wyjdzie mieszanka wybuchowa, materiał na naprawdę dobrego bestsellera polskiego rynku. Jeśli dobrze mi się wydaje, książka pani Lim nigdy nie wzbudziła jakichś głębszych uczuć ani gorączkowego wyczekiwania na jej premierę, nieustannego fangirlu na jej temat ani niczego, co sprawiłoby, że zainteresowałabym się nią bardziej niż przeciętną premierą na dany miesiąc. Lecz kiedy zobaczyłam powieść Rebecki na bibliotecznej półce, nie wahałam się nawet przez chwilę. Niestety, to był chyba mój największy błąd. 
    Zacznijmy może od największego 'atutu' tej powieści, który zresztą i tak ledwo dosięga do pięt standardowym pozycjom, czyli stylu pisania autorki. Mimo, że nie wciągnął mnie ani na chwilę i nie mogę nawet w najmniejszym stopniu rozpisać się o czarowności słowa używanego przez Lim, to z drugiej strony, patrząc przez pryzmat całej powieści wypada on chyba najlepiej. Z początku był dla mnie kompletnie neutralny - lecz niestety po stu stronach zdążyłam się straszliwie wynudzić i z każdym zdaniem coraz bardziej wyczekiwałam jakiegokolwiek zwrotu akcji, którego niestety się nie doczekałam. 
   Pomysł, jaki autorka miała na fabułę jest naprawdę, naprawdę dobry, niestety strasznie zmarnowany i myśląc o tym, jak dobra mogłaby być książka przy trochę większym wkładzie w nią, po prostu kraja mi się serce. Anioły, tajemnice, zniknięcia i w dodatku cała ta historia o zesłaniu Mercy na ziemię... na samą myśl o takim obrocie spraw czuję przyjemne motylki w brzuchu i rosnące podekscytowanie kolejną powieścią fantastyczną w moim stylu. Jednak jego wykonanie pozostawia naprawdę wiele do życzenia - powieść wydawała mi się strasznie schematyczna, a praktycznie każde wydarzenie byłam w stanie przewidzieć i nawet dopowiedzieć sobie końcówkę bez czytania ostatnich, 'pełnych' wyjaśnień kartek. W ciągu dwustu stron lektury kompletnie nic nie zdołało mnie zaskoczyć nawet w najmniejszym stopniu, a to już znaczy, że jest z nią naprawdę źle.
   Postacie, jakie wykreowała autorka... nie, wykreowała to chyba najgorsze słowo, jakie mogłabym użyć do tego celu: Lim po prostu 'wycięła' z papieru wyidealizowanych bohaterów i starała się ich ożywić mechaniczną piłą, w dodatku bez żadnego skutku. Niestety, ich puste, nieuzasadnione i przewidywalne zachowanie doprowadzało mnie do stanu białej gorączki, a nie da się zliczyć momentów, w których po prostu powtarzałam do siebie słowa pociechy, że niczym nie wpłynę na ich głupotę, a wrzeszczenie do pliku karteczek nic nie wskóra. Mercy, główna bohaterka, była... koszmarna. Niby wystraszona, bezbronna i niewinna dziewczyneczka już po kilkunastu stronach zamienia się w superodważną supergirl o supermocach potrafiących pokonać wszystkich, którzy staną jej na drodze do odkrycia prawdy. Tak samo Ryan, innymi słowami postać, jakich wiele jest, wiele było i wiele przybędzie, schematyczny do bólu... szkoda gadać.
   Podsumowując, chyba nie mam więcej do powiedzenia na temat antydzieła Lim. Mimo, że próbowałam wykrzesać z jej lektury przynajmniej jedno pozytywne uczucie, które bym mogła teraz przytoczyć, niestety nie udało mi się. Cóż, takie życie. Nie polecam.