"Requiem" - Lauren Oliver

źródło: www.empik.com

Tytuł: Requiem
Tytuł oryginalny: Requiem
Autor: Lauren Oliver
Ilość stron: 392
Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive
Wydanie polskie: 2013
Wydanie oryginalne: 2012
Ocena: 10/10


RECENZJA ZAWIERA SPOILERY JEDYNIE W OPISIE!


Hana Tate, poddana remedium i sparowana z przyszłym burmistrzem Portland, Fredem Hargrovem, przygotowuje się do swojego ślubu. Po wyleczeniu czuje się o wiele lepiej, stara się dostrzegać błędy przeszłości i zacząć żyć na nowo, zapominając o Lenie, Aleksie i niechlubnej przeszłości. Jednak niedługo ma dojść do spotkania byłych przyjaciółek...
Grupy Odmieńców nie znają dnia ani godziny, kiedy zostaną przyłapani przez porządkowych. Dotąd opuszczona Głusza teraz staje się jednym z niebezpieczniejszych miejsc, a wielka wojna zbliża się wielkimi krokami...

Tej recenzji nie byłam w stanie pisać 'na świeżo' po przeczytaniu książki: zbyt wiele
kłębiących się w mojej głowie emocji wciąż sprawiało, że zaczynałam pisać zupełnie o czym innym, niż powinnam, nie mogłam dopuścić do siebie informacji, że moja przygoda z Leną, Aleksem i Julianem skończyła się i już nigdy nie poznam dalszych losów tej naprawdę wspaniałej trójki bohaterów. Mimo woli wciąż układałam plany kolejnych wydarzeń, łudziłam się, że tak naprawdę jest jeszcze czwarta, nieprzetłumaczona dotąd część, wyjaśnienie wszystkich wątków, które mnie ciekawią, pokazanie życia w Portland od innej strony... ale po czasie zrozumiałam, że tyle, ile dostałam w "Requiem" wystarczy mi na tyle, by dopisać tę trylogię do listy moich ulubionych.
     Osobom, które tę książkę przeczytały, nie muszę tłumaczyć tych wszystkich niesamowitych, zapierających dech w piersiach wydarzeń, jakie poznałam, zagłębiając się w lekturę ostatniej części cudownej trylogii "Delirium" autorstwa Lauren Oliver. A Ci, którzy nie mieli okazji jeszcze po nią sięgnąć: nawet nie wiecie, jak bardzo się powstrzymuję, by nie opowiedzieć Wam wszystkiego, co się tam działo, żebyście dowiedzieli się, jak cudowną powieść można stworzyć, wcale nie używając zbytnio górnolotnych wyrażeń ani wysublimowanych słów. W swoim życiu spotkałam naprawdę niewiele książek napisanych z tak ogromną pasją, którym praktycznie nie mam nic do
zarzucenia: są idealne w każdym, nawet najmniejszym calu, w każdym akapicie, rozdziale czy nawet zdaniu. Lauren Oliver, opisując niebezpieczną Głuszę i ogarnięte strachem przed delirią Portland używała bardzo prostych wyrazów, aczkolwiek użytych w naprawdę magiczny sposób. Czarując słowami, natychmiastowo wciągała nas w wir wydarzeń, właśnie przez nią odnosiliśmy wrażenie, że przeżywamy wszystko razem z bohaterami, wszystkie ich zwycięstwa i porażki odbijały się na naszej własnej skórze. Za to uczucie chyba najbardziej pokochałam tę trylogię, przez nie na pewno zapamiętam ją na dłużej.
   Złożyło się tak, że dwie ostatnie części "Delirium" czytałam jedna po drugiej - tego samego dnia, kiedy skończyłam przygodę z "Pandemonium", w moje łapki wpadło "Requiem", którego natychmiastowej lektury po prostu nie mogłam sobie odmówić. Osobiście, na początku odrobinę brakowało mi bezpośredniego wyjaśnienia końcówki drugiej części, które wydało mi się tak kontrowersyjne i zmuszające do refleksji, że od jej skończenia nie mogłam się doczekać, jak pani Oliver zamierza je rozwinąć. Niestety, nie doczekałam się, ale... jestem usatysfakcjonowana tym, co dostałam. 
   Bohaterowie, za którymi w ciągu naprawdę krótkiego odstępu czasu zdążyłam już się stęsknić, naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyli. Myślałam, że po pojawieniu się pewnego bohatera zdążę znielubić Juliana, ale jest wręcz przeciwnie - cały czas kibicowałam mu w jego poczynaniach i mimo mieszanych, w większości negatywnych opinii  innych, ja nadal uważam go za bardzo oryginalną i ciekawą postać, ważną nie tylko dla rebelii przeciw rządowi, ale dla Głuszy i jego mieszkańców. Kiedy tylko pojawiał się w którymś z wydarzeń, automatycznie się uśmiechałam i pozwalałam ponieść ekscytującej akcji, bez krzty jakiegoś wielkiego zirytowania czy zdenerwowania. Tak samo Lena, czyli postać, o której zdziecinnienie bałam się chyba najbardziej - no bo co może być bardziej dołujące niż infantylność głównej bohaterki?! - ale, na szczęście, nadal pozostała dziewczyną, jaką ją zapamiętałam, ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami, silna, odważna i zdecydowana.
   Mimo wszystko, ciężko mi tutaj nie wspomnieć o zakończeniu - może to dlatego, że wiele osób pisało mi w komentarzach pod poprzednim postem, że długo jeszcze go nie zapomnę? Rzeczywiście, na pewno zajmie szczególne miejsce w moim sercu, ale... no, nie chcę spoilerować, więc pozwólcie, że nie będę kontynuować tego tematu.
   Reasumując, z dumą dopisuję tę trylogię do grona moich ulubionych i serdecznie polecam ją wszystkim, którzy jeszcze nie mieli okazji po nią sięgnąć. Czasami mam wrażenie, jakby książki pani Oliver kompletnie obeszły się bez echa - dlatego mam nadzieję, że wiele osób naprawi swój błąd i wreszcie po nią sięgnie.