"Biorąc oddech" - Rebecca Donovan

Emma Thomas sporo już doświadczyła - kiedy wydawało się, że jej życie w końcu ustatkuje się i powróci do normalności, los rzucał dziewczynie pod nogi coraz to większe kłody. Przeskakując ponad nimi, Emma musi zmierzyć się z cieniami przeszłości, lękami i nowymi przeżyciami, których kompletnie się nie spodziewała. Wszystko po to, aby na nowo odetchnąć. 

Oryginalny tytuł tej książki w wolnym tłumaczeniu znaczy niewiele więcej niż "Bez tchu". I właśnie taka jest ostatnia część trylogii Rebekki Donovan - pozbawiona jakiejkolwiek szansy na poprawę sytuacji, nadziei, wręcz dusząca swoją aurą depresyjności, którą roztacza z niesamowitym powodzeniem wokół nas niczym okropnie ciasny koc. Zamiast w odzyskiwaniu wiary w siebie, z każdą stroną coraz to bardziej zapadamy się w czarną otchłań, aby w końcu... nie będę Wam niczego zdradzać. Lecz chyba nie będziecie zawiedzeni. Przynajmniej ja nie jestem. Teraz... jestem kompletnie "bez tchu". 
Nie będę ukrywać, że z tą trylogią już na zawsze będzie mnie wiązać pewien wzruszający sentyment. Nawet nie możecie sobie tego wyobrazić, jak wiele wspomnień i emocji kojarzę z Rebekką Donovan, ile tłumionych uśmiechów, wylanych łez i błysków w moich oczach wywołała, ile razy właśnie jej prawdy życiowe zmuszały mnie do długotrwałych refleksji nad tym, co tak naprawdę jest w moim życiu najważniejsze - a chyba w tysiącach należy liczyć przelotne myśli, w których wychwalałam ją pod niebiosa i po stokroć przyznawałam literackie Noble. Po dłuższym zastanowieniu doszłam do dosyć śmiałego wniosku, że nawet, gdybym teraz okropnie zawiodła się na tej pisarce, i tak uważałabym ją za najlepszą z najlepszych. Bo dała mi naprawdę dużo nadziei, inspiracji i autorytetu, tak jak prawie żaden inny pisarz wcześniej. .
Może zacznijmy od fabuły, która kompletnie, w stu procentach mnie zachwyciła. Wydarzenia, które zakończyły poprzedni tom, wydały mi się... wręcz szokujące, takie niezrozumiałe i pełne niedopowiedzeń, które jak najszybciej chciałam wyjaśnić i rozwiązać wszelkie ukryte za słowami zagadki. Miałam naprawdę duże obawy w stosunku do tego, jak Donovan zamierza to wszystko odkręcić - czy kolejne wątki potoczą się tak, jak chciałam, czy oni wrócą do tej sytuacji, czy może stanie się zupełnie cokolwiek innego... a biorąc sprawę poważnie, kompletnie nie rozumiem powodów, dla których mogłam chociaż chwilowo zwątpić w możliwości wyobraźni Rebekki. Każdy, nawet najmniejszy szczegół został przemyślany i umieszczony w fabule w taki sposób, byśmy nawet nie dostrzegli go pośród miliona innych, a dopiero potem odkryli ukryte znaczenie, jakie wnosi ono do wątku. Mimo że spotykamy się z bohaterami i ich historią już trzeci raz, nie odczułam żadnego znużenia ani krzty powtarzalności; każda kolejna kartka to nowy powiew świeżości dla literatury młodzieżowej, który ustanawia dla niej całkiem nowe prawa i schematy. Opowieść ta jest przesycona do bólu negatywnymi emocjami, których mogliśmy się całkowicie nie spodziewać. Jest przesycona ukrywanym bólem, strachem, wręcz paraliżującym lękiem i cierpieniem, a jednocześnie wywołuje u nas cichy, wstydliwy uśmiech i czasem potrafi rozbawić niesamowitymi obrotami sytuacji. Historia ta przeraża... ale też i zachwyca. Pozwala się w sobie bezpowrotnie zakochać.
Emma Thomas to z pewnością trudna bohaterka do poprowadzenia. Pełna wątpliwości, śledzona przez cienie przeszłości i zmiennonastrojowa, taka, która raz może się rozpłakać, a drugi raz roześmiać. Może ciężko to wyjaśnić, ale po części rozumiem stan, w którym ona się znajduje - to nieustanne, powracające wspomnienie, poczucie winy, które mimo całkowitej niewinności narasta w środku i kumuluje wszelkie skrywane emocje, by w końcu wybuchnąć ze zdwojoną siłą. Staram się pojąć napływające do jej oczu łzy i zaciskanie zębów za każdym razem, gdy rozmowa schodzi na drażliwy temat, zamiast potępiać ciągłe narzekanie i bezsensowane użalanie się nad ciężką sytuacją życiową. Jeżeli chodzi zaś o Evana... to czułam, że się zmienił. Że śledzi go to utracone zaufanie, którym kiedyś wszystkich obdarzał, że zamiast działać spontanicznie, obmyśla wszelkie możliwe ruchy i zastanawia się, zanim poczyni kolejny krok. Kochałam starego Evana i jego pozytywność, optymizm bijący z uśmiechów i ciągłych żartów, ale.. pokochałam również tego doroślejszego, zmienionego i kierującego się czym innym w życiu.
Styl pisania Rebekki jak zwykle powala. Jest piękny, a jednocześnie taki lekki i zwyczajny, przepełniony emocjami, a jednak wyrwany z życia codziennego i brzmiący jak kartka z przypadkowego pamiętnika. Autorce udało się idealnie ująć przeżywane przez bohaterów wydarzenia, a reakcje, które wywołują, wyglądają jak wyjęte z prawdziwych sytuacji. Pokochałam sposób prowadzenia przez nią akcji, lekkość, z jaką przechodzi do sedna problemu i natychmiast wprowadza nas w jego świat. Chyba brak mi już słów.
Podsumowując, polecam wszystkim tym, którzy jeszcze po nią nie sięgnęli. Polecam tym, którzy jeszcze nie poznali Rebekki Donovan. Polecam tym, którzy szukają czegoś wciągającego. Polecam, po prostu, wszystkim.

Ocena: 8/10