"Powód by oddychać" - Rebecca Donovan

źródło: www.empik.com

Tytuł: Powód by oddychać
Tytuł oryginalny: Reason to Breathe
Autor: Rebecca Donovan
Ilość stron: 493
Wydawnictwo: Feeria Young
Wydanie polskie: 2014
Wydanie oryginalne: 2013
Ocena: 10/10! 

Emma Thomas to z pozoru zwyczajna nastolatka, jedna z wielu, jakie mijamy na szkolnym korytarzu i nawet nie zatrzymamy się, by mruknąć coś na powitanie. Jednak w domu musi zmierzyć się z kompletnym koszmarem - ciotka, która wręcz nienawidzi swojej siostrzenicy, zamienia jej życie w piekło. Jednak czy Emma w końcu znajdzie swój powód, by oddychać?


Pozwólcie, moi drodzy, że zacznę tę recenzję bez wstępów i ogródek - gdybym mogła, dałabym tej książce najwyższą notę ze wszystkich, jakie istnieją we wszystkich matematycznych skalach. Jedenaście punktów na dziesięć? Dwanaście? Sto? Milion? Tryliard? W takich chwilach naprawdę żałuję, że naukowcy ograniczyli zbiór szalejących cyfr do nieskończoności, nie określając ostatniej, największej, najlepszej, rządzącej nimi wszystkimi i z pozoru nieosiągalnej - tak, Rebecca Donovan to zrobiła, stając na palcach, dotknęła pułapu wszelkich autorskich możliwości wszystkich pisarzy świata. Złamała schematy, pozwalając myślom biec wolno po łące jej nieograniczonej wyobraźni i znajdując to co nowe sposoby, by po skończeniu tej powieści rzucić się bezwładnie na fotel, pacnąć się ręką w czoło i wpatrzeć w ścianę, nie wiedząc dokładnie, co zrobić z życiem. To robi z nami Rebecca Donovan. Właśnie tak nas niszczy. Właśnie tak zmusza nas do refleksji, jaki jest nasz powód, by oddychać.
Pozwolę sobie tutaj w krótkich słowach przytoczyć słowa jednej z przedpremierowych czytelniczek tej książki, której opinia została umieszczona na pierwszej stronie: sens "Powodu by oddychać" nie polega na płaczu, ronieniu łez, wyzywaniu znienawidzonej antybohaterki czy zachwycaniu się słodszymi scenami, ale na tym, by po jej skończeniu spojrzeć na otaczający nas świat trochę szerzej. Otworzyć oczy na problemy innych i im mimo wszystko pomagać, bo i przemoc psychiczna, jak i fizyczna, jakiej doświadcza się w rodzinnym domu to chyba jedne z największych kar, jakie człowiek może otrzymać w życiu. Nie ukrywajmy, że nawet mimo choćby najbardziej optymistycznego podejścia często narzekamy na to, czym obdarzył nas los. Na brak czasu, zainteresowań, talentów, urody czy kontaktów z ludźmi, pieniędzy... na wszystko. Wierzcie mi bądź nie, ale po przeczytaniu tej powieści trzy razy zastanowimy się, zanim zaczniemy wściekać się na wszystko przez błahostki, wyzywać życie od najgorszych, żałować, że nie postąpiliśmy tak, a nie inaczej. Zwrócimy większą uwagę na to, jakimi epitetami pod wpływem złości obdarzamy życie. 
Teraz powinnam opowiedzieć Wam o przedstawionej tutaj historii. Stylu pisania, bohaterach, zwrotach akcji, rzeczach, które mnie zachwyciły i rzeczach, które chciałabym tej książce wytknąć. Jednak kiedy głębiej się zastanowię, dochodzę do wniosku, że "Powód by oddychać" nie ma wad. Nie ma niedociągnięć, sztuczności, przewidywalności, nie ma schematów... nie ma niczego, co jednak udowodniłoby, że nie ma książek idealnych. Tak, moi kochani, fenomen powieści bez wad istnieje, mimo wszystkich naukowo potwierdzonych faktów. Nie dowierzacie? Jeszcze nie mieliście do czynienia z Rebeccą Donovan.
Kunszt pisarski tej autorki jest po prostu nie do opisania. Wspaniały, emocjonalny, prawdziwy... a jednak zwyczajny, opisujący wydarzenia takimi, jakimi mogłyby naprawdę być w realnym świecie. Nie znalazłam na kartach tej powieści nic, co można by było uznać za zbytnie przekolorowanie czy sztuczność. Nic, co nie byłoby idealne. Nic, co nie byłoby dokładne w każdym calu, nic, do czego jako recenzentka mogłabym się przyczepić. Czy muszę znaleźć wam jeszcze jakieś powody, dla których zapisuję ją w gronie tych najlepszych?
Bohaterowie, jakich wykreowała autorka, to najzwyklejsi ludzie, tacy, jakich równie dobrze możemy odnaleźć na ulicy, mijając i nie zwracając uwagi na to, kim są ani co tu robią. Nie wiem dlaczego, ale przedstawienie ich w taki sposób zwiększyło moją sympatię do świata Powodu by oddychać - brak klasyfikacji na gorszych i lepszych, hierarchię szkolną i typowego powiązania "biedna dziewczyna poznaje kogoś ze sfery bogaczy", czyli typowe schematy powtarzające się praktycznie w każdej niszowej młodzieżówce. 
Przepraszam, że ta recenzja jest odrobinę chaotyczna i bezskładna, ale moje emocje po przeczytaniu tej pozycji przewyższają wszystko inne, co chciałabym przekazać. Musicie mi po prostu wierzyć na słowo, że jeśli jeszcze nie zapoznaliście się z Powodem by oddychać, macie naprawdę dużo do
nadrobienia.

ZAPRASZAM TAKŻE NA MOJĄ POPRZEDNIĄ RECENZJĘ FANGIRL!