"Fangirl" - Rainbow Rowell

źródło: www.empik.com

Tytuł: Fangirl
Tytuł oryginalny: Fangirl
Autor: Rainbow Rowell
Ilość stron: 453
Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive
Wydanie polskie: 2015
Wydanie oryginalne: 2013
Ocena: 6/10

Cath Avery to dziewczyna o dwóch twarzach - z jednej strony studentka uniwersytetu, z drugiej blogerka, prowadząca najbardziej popularny blog o Simonie Snow (bohaterze bestsellerowej książki autorstwa Gemmy T. Leslie). Jednak czy zmiana otoczenia dobrze wpłynie na zamkniętą w sobie Cather? Co zmieni się w jej życiu, czego w ogóle by się wcześniej nie spodziewała?


Nie ukrywajmy - we współczesnym świecie, by książka dobrze się sprzedała, najważniejsza jest reklama. Nie sam fakt, że jest interesująca, nie fakt, że napisał ją znany na świecie autor, nazywany niekiedy mistrzem danego gatunku, a już broń Boże oryginalna historia i wplecione wątki, które zachwyciły przedpremierowych czytelników i sprawiły, że teraz WSZYSCY za pozycją szaleją. Nic bardziej mylnego. Najważniejszą rzeczą jest ogłoszenie jej istnienia WSZĘDZIE, od telewizji po internety, jak największymi literami, wciśnięcie jej w sam początek rankingu sklepów internetowych, postawienie na honorowych półkach w miejskich księgarniach, obdarzenie pastelową okładką i porównanie do wszystkich powieści, które dobrze się sprzedały, a obok których daną wstyd byłoby postawić. Takie życie - jednak czy coś wspólnego ma z tym "Fangirl"? 
Zacznijmy może od tego, że z pewnością ta pozycja wzbudziła duże, ba! bardzo duże emocje wśród czytelników - niektórym się podobała, niektórym mniej, niektórzy wychwalali autorkę, niektórzy potępiali, a jeszcze inni pozostali w stu procentach obojętni... no cóż, procedura postępowania praktycznie z każdą książką, która wejdzie na polski rynek i tuż po jej wydaniu zyska wiele opinii różnych blogerów. Dlatego ciężko, bym jeszcze przed jej premierą nie zastanawiała się, co Rowell wymyśliła takiego, że cały świat szaleje na punkcie jej książek, obdarowuje ją mianem mistrza gatunku i zasypuje tuzinami informacji zanim jeszcze zdąży się do końca wyjaśnić, o co chodziło. Co jest takiego w jej stylu pisania, że na samą wzmiankę o nim czytelnicy zaczynają piszczeć z radości i wychwalać jej elokwencję? Co jest w historiach, które prowadzi, bohaterach, których kreuje, zwrotach akcji... co jest w tym takiego, że nikt nie przechodzi obok Rainbow obojętnie? 
Pierwsze sto czterdzieści jeden (dokładnie) stron było dla mnie mordęgą. Nudną jak flaki z olejem, bezpłciową powieścią dla młodzieży, bez przesłania, morału, czegokolwiek oryginalnego, stuprocentowe odgrzewane kotlety... aż nie mogę wyrazić emocji, jakie towarzyszyły mi przy przewracaniu kolejnych kartek. Tak, przyznaję się, że przez dłuższy okres czasu książka ta leżała u mnie na biurku i tylko nastręczała kłopotów - zostawić, nie zostawić, kończyć, nie kończyć, męczyć się czy wziąć się za coś przyjemniejszego. Brałam pod uwagę dodanie kilkuzdaniowej recenzji okraszonej ogromną jedynką na dziesięć czy po prostu przemilczenie sprawy - jednak postanowiłam dać Rowell szansę na rozkochanie mnie w powieści, tak jak było z "Eleonorą i Parkiem". 
Historia, jaką autorka przedstawiła na kartach "Fangirl" jest dosyć ciekawa. Dosyć. Mamy pierwszoroczną studentkę, która zaczyna życie na uniwersytecie, mamy jej przebojową siostrę bliźniaczkę Wren, mamy Simona Snow i fanfika, który pod pseudonimem Magicath pisze nasza główna bohaterka. Mówiąc szczerze, to kiedyś lubowałam się w pisaniu tego typu opowiadań i mimo braku czasu wciąż staram się coś raz na ruski rok naskrobać - dlatego właśnie wydawałam się rozumieć styl bycia Cather i po części, jako wielka fanka Harry'ego Pottera wczułam się w rolę tej wielkiej fangirl, która kocha powieści ulubionej autorki całym sercem. Nie ukrywajmy, że Rowell nawet nie starała się zamaskować podobieństwa Simona do bohatera książek J. K. Rowling... lecz jeśli dobrze mi się wydaje, nie było to spowodowane lenistwem czy opieszałością autorki, lecz jej miłością do serii, dlatego jako stuprocentowa potterhead wybaczam jej to posunięcie.
Styl pisania Rowell jest dobry. Nie nazbyt elokwentny, jeśli chcecie poznać moje zdanie, nie nazbyt wysublimowany ani intrygujący, ale biorąc pod uwagę inne jego aspekty, mieści się w rubryce 
"zadowalający". Z drugiej strony, czego można oczekiwać po młodzieżówce - ale jednak pewne rzeczy w nim nie zachwyciły mnie tak bardzo, jak w "Eleonorze i Parku". Owszem, wyrażenia używane przez autorkę były całkiem lekkie i przyjemne, jednak czasem brakowało mi trochę bardziej "poważnego" podejścia do sytuacji.
Gwoździem do trumny, niestety, są bohaterowie. Cath to dziewczyna bardzo nieśmiała, trochę zamknięta w sobie i mało przebojowa - większość czytelniczek utożsamiało się z nią i praktycznie zachwycało się doskonałym odwzorowaniem postaci, lecz mnie po prostu ona irytowała. Irytowała każdym krokiem, każdym słowem, dziecinnym zachowaniem i kompletnym niezdecydowaniem. Nienawidziłam każdej sekundy, w jakiej musiałam się z nią użerać... więc chyba to najbardziej zaważyło na ocenie, której dałam tej powieści.
Podsumowując... czytajcie. Mimo wszystko, nie polecam, też nie odradzam, bo wiem, że gusta bywają różne, a 6/10 to w gruncie rzeczy nie aż tak zła ocena. Może Wam przypadnie do gustu bardziej.