"Cinder" - Marissa Meyer

Nowy Pekin. Ulice tego miasta dziesiątkuje przerażająca zaraza, z każdym dniem łapiąca w swe straszliwe macki coraz więcej bezbronnych mieszkańców. 
Cinder, utalentowany mechanik, jest cyborgiem - obywatelką drugiej kategorii, poniżaną przez swoją rodzinę i oskarżaną o wszystkie jej niepowodzenia. Lecz kiedy w jej życie niespodziewanie wkroczy książę Kai, dziewczyna znajdzie się w środku międzygalaktycznej wojny o wolność, prawdę i lojalność wobec samego siebie. 
Kto wygra? 

Nie spodziewałam się tego.
Na opowieści o Kopciuszku ja, niegdyś mała dziewczynka, wychowałam się - wierząc, że kiedyś będzie mi dane zatańczyć na prawdziwym balu, zgubić kryształowy pantofelek, oczarować księcia i żyć długo i szczęśliwie w pięknym pałacu, gdzie nie dochodzą smutki ani nieszczęścia codziennego losu. W końcu, przyznajmy się, która z nas nie oddawała się takim przemyśleniom ani też nie udawała, że rodzinna herbata jest uroczystym spotkaniem, na którym wreszcie dopełni się nasze przeznaczenie? Która z nas za dziecka nie marzyła o długiej do ziemi sukni, błyszczących bucikach i złotej koronie, wierząc, że tym samym przygotowuje się do przyszłej roli? Czym by było nasze dzieciństwo bez disneyowskich filmów, kolorowych książeczek i powtarzanych co wieczór bajek, które raz po raz opowiadały nam tę piękną, nieziemsko baśniową historię?
Jeśli chodzi o Cinder, dobra wiadomość jest taka: najprawdopodobniej nigdy nie przeczytacie tak magicznego, pięknego retellingu Kopciuszka, tak pełnego delikatnych nawiązań i chwil, w których wspomnienia dzieciństwa zaleją Was niepowstrzymaną falą i zaszklą oczy mgiełką łez.
Zaś zła mówi niewiele ponad to, że tutaj zła macocha prędzej zamordowałaby dziewczynę niźli dała jej do rozdzielania popiół z soczewicą, a sam Kopciuszek wolałby naprawić parę androidów zamiast wirować w tańcu u boku księcia. 
Lecz czy ktoś powiedział, że to w czymkolwiek przeszkadza?
Jedno jest pewne: Marissa Meyer stworzyła historię, od której nie można się oderwać. W końcu jak inaczej można ująć współczesną bajkę o Kopciuszku, w której główna bohaterka jest cyborgiem, wszyscy żyją w panice przed zbliżającą się wojną oraz postępującą zarazą, a książę ma ważniejsze sprawy na głowie niż tylko szukanie sobie narzeczonej? A biorąc pod uwagę, że jedyny retelling, z jakim dotąd miałam do czynienia okazał się kompletnym niewypałem i bolesną porażką, nie stawiałam Cinder zbyt dużych wymagań, mimo obiecującego opisu - jednak, ku mojemu zdziwieniu, zostały one w większości spełnione, i to do tego z naddatkiem. Sprawiało mi ogromną przyjemność odkrywanie czasami drobnych, czasami całkiem oczywistych powiązań z pierwowzorem - autorka wplotła je w fabułę tak delikatnie, nienachalnie, że niejednokrotnie zdarzało mi się podziwiać sposób, w jaki przekształciła tak dobrze znaną opowieść w coś zupełnie świeżego i niespotykanego, coś, czego nijak nie można nazwać odgrzewanym kotletem (co ostatnimi czasy niestety zdarzało mi się nadzwyczaj często). Meyer wręcz olśniewa swoich czytelników porywającym stylem pisania - mkniemy przez powieść w zatrważającym tempie, prawie zapominając o tym, jak dużo czasu spędziliśmy podczas lektury. Ale, ale, nie skupiajmy się tylko na zaletach - wady są w Cinder równie zauważalne.
Po pierwsze - relacje pomiędzy bohaterami. Niektóre zbyt rozwinięte, niektóre prawie zapomniane; niektóre zanadto wylewne, niektóre przesadnie zimne, niektóre obojętne, choć sytuacja wskazuje, że wcale być tak nie powinno. Marissa Meyer dotkliwie poległa na stworzeniu między postaciami namacalnej więzi - i jak sami oni wyszli sympatycznie i interesująco, tak już ich kontakty leżały i kwiczały gdzieś w kącie, co momentami potrafiło niezmiernie irytować. Ile bym dała, by Cinder częściej napotykała na księcia Kaia, a Levana i Sybill miały jakiś osobny wątek! A może Erland również powinien wyjść ze swojego gabinetu i odrobinę pokonwersować z innymi członkami pałacu? Niestety, to tylko płonne marzenia.
Po drugie: coś nie zagrało. Wiecie jak to jest, kiedy nastawiacie sie na coś lekkiego i cukierkowego, lektura nie spełnia waszych oczekiwań i czujecie się zawiedzeni, mimo że pozornie wszystko było w porządku? Właśnie tak było ze mną i Cinder - bo nie mogę zaprzeczyć, że książka bardzo mi się podobała, ale... brakowało jej tego czegoś, co potrzeba powieści, żeby wzbudziła we mnie naprawdę silne emocje. Owszem, świetnie się przy niej bawiłam, spędziłam wiele miłych chwil i momentów, w których moje usta otwarte były z zaskoczenia - ale w głównej mierze traktowałam ją  bardziej jako zapychacz czasu, przyjemną lekturkę na kilka wieczorów niż coś, z czym mogłabym naprawdę mocno się związać.
Bohaterowie, o dziwo, okazali się być naprawdę świetnie wykreowani i sympatyczni. Polubiłam zarówno Cinder, jak i księcia Kaia - oboje nie mieli w życiu lekko, ale starali się jak najlepiej mogli, by dawać swoim bliskim wszystko, czego potrzebują. Autorka dołożyła wszelkich starań, przedstawiając ich jako postacie nieidealne, które mogą popełniać błędy jak każdy normalny człowiek; i choć ich pomyłki niekiedy przyprawiają nas o ból głowy, to z drugiej strony z czasem i jego udało mi się docenić.
Czy polecam Wam lekturę tej powieści? Tak. Nie spodziewajcie się czegoś, co wstrząśnie Waszym światem, ale takie książki również są potrzebne - książki, przy których pośmiejemy się, pozłościmy, ale wspomnimy z błyskiem w oku jeszcze niejeden raz. I oby historia Kopciuszka w nowym wydaniu przypadła Wam do gustu tak samo, jak mi!

Ocena - 7/10

Zdjęcie pochodzi ze strony lubimyczytac.pl