"Wróć, jeśli pamiętasz" - Gayle Forman

Mia i Adam. 
Adam i Mia. 
Kiedyś - nierozłączna para, której sielankę brutalnie przerwał tragiczny wypadek.
Kim są teraz? 
Adam zdobywa kolejne sukcesy, grając w zespole rockowym - w ciągu kilku miesięcy Shooting Star wspiął się z poziomu podwórkowej kapeli do rangi idola nastolatków, którego utwory pojawiają się na każdej liście przebojów. Wywiady, tabloidy, fani, zdjęcia i nieustanne plotki, a także związek z popularną Bryn Shraeder wywindował Adama w górę - jednak czym jest dla Adama popularność, ciągły strach przed byciem rozpoznawanym? 
Mia zaś wyrusza w światową trasę koncertową jako młoda, utalentowana wiolonczelistka, studentka Juilliard - zupełnie inna niż niegdyś wesoła, nieśmiała dziewczyna, która zdobyła sympatię Adama. Jak wypadnie ich spotkanie po latach? Czy wyjaśnią sobie sprawy, które zostały niedokończone tak dawno temu? 

Co jest człowiekowi potrzebne do osiągnięcia pełnego szczęścia? Czy, tak jak nam się wydaje, pieniądze, sława i rzesze fanów to sukces, po którego osiągnięciu będziemy już do końca swego życia pławić się w bogactwie i radości? A może los popularnych ludzi, których żywot obserwujemy za pośrednictwem gazet i portali plotkarskich, wygląda zupełnie inaczej, niż byśmy sobie wyobrażali? Do takich refleksji nad ludzką mentalnością zmusiła mnie Gayle Forman, przedstawiając Mię i Adama jako zupełnie inne osoby, rozpoznawalnych muzyków, z pozoru jedynie wypełniających jedno ze swoich największych marzeń. Ciągle w biegu, w trasach koncertowych, na występach, spotykając się z wielbicielami czy umykających przed tłumem fotografów chcących odkryć wszystkie tajemnice ich doczesnego życia - pozwalają nam delikatnie odsłonić kurtynę życia zakulisowego znanych muzycznych gwiazd, ukazać momenty, do których zazwyczaj nie dociera obiektyw, dyktafon czy ciekawskie oko paparazzi. Jak wypadło moje ponowne spotkanie z młodą wiolonczelistką i rockmanem? Zaskakująco. Lecz po resztę szczegółów zapraszam do dalszej części recenzji. 
Wiele razy zdarza nam się marzyć o szeroko pojętym lepszym życiu, jakie by nas czekało w skórze sławnych, bogatych ludzi. Wyobrażamy sobie, że wraz z kilkoma zerami na koncie przybyłoby nam szczęścia, wolności, a wszelkie troski zniknęłyby jak za dotknięciem czarodziejskiem różdżki - nie spostrzegając, że oprócz dóbr materialnych codziennie mijamy obojętnie wiele innych cech, będących nieodłączną częścią życia przeciętnego człowieka. Zastanawialiście się jednak kiedyś, jak to być nieustannie śledzonym przez nachalnych dziennikarzy, próbujących wywęszyć najbardziej prywatne szczegóły Twojej codzienności? Jak to widzieć świat zza szkieł ciemnych okularów, cienkiej linii, która dzieli Cię od bycia odkrytym i zalanym rzeszą fanów?
Przechodząc jednak bardziej do sfery książkowej, Gayle Forman zdecydowanie zaskoczyła mnie poprawą tak zwanej wyobraźni pisarskiej, jaką popisała się przy okazji pisania tej książki. Jak pierwszy tom zdawał się być odrobinę niedopracowany, a pomysł dobry, aczkolwiek niewykorzystany, to druga część już obfitowała w niesamowite wydarzenia, niezwykle intrygujące czytelnika. Jeśli mam być z Wami w stu procentach szczera, nie od początku wciągnął mnie nieco powolny tok akcji - lecz z biegiem czasu, kiedy te drobne wydarzenia zaczynają mieć większy wpływ na fabułę, zaczęłam doceniać morał, jaki autorka przemyciła pomiędzy karty tej powieści. Ogromnym plusem dla mnie jest to, że porusza ona problemy, które są tak bliskie współczesnemu światu - celebryci, ich świat, poglądy, sposób patrzenia na życie przez pryzmat dawnego losu i powolne zamienianie się w maszynę pod kierownictwo swych pracodawców. 
Kolejną rzeczą, którą Gayle Forman znacząco poprawiła, jest styl pisania. Nie minęło kilka chwil, kiedy spostrzegłam, że książka ogromnie mnie wciągnęła, sprawiła, że automatycznie zakochałam się w bohaterach i kibicowałam im w drodze do dawno podjętego celu. Adam i Mia to bohaterowie o zgoła innych charakterach, których pozostawiliśmy w poprzedniej części - stali się bardziej odważni, pewni siebie, a pewnych momentach zupełnie załamani, jakby życie ich przytłaczało. Ciężko było mi w nich odnaleźć nieśmiałą wiolonczelistkę i ambitnego gitarzystę, których nie tak dawno pozostawiłam w szpitalu, dochodzących do siebie po wypadkach - po stracie miłości i utracie ukochanej rodziny.
Sama nie wiem, co by tu się jeszcze rozpisywać. Spodziewałam się... zawodu, czegośbeznadziejnego. Co dostałam? Świetną, ciekawą książkę, pełną refleksji i morału. Serdecznie Wam ją polecam!

Ocena - 9/10

Zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl